legalną. Zachęca ją przykład W. Ks. Poznańskiego. Nie ma wiary we własne swe siły i lekceważy młodzież rewolucyjną. — Manifestacye w Warszawie i w Wilnie. — Jakie znaczenie miały u nas manifestacye, i dlaczego młodzież stawała się ważnym czynnikiem? — Wypadki wysuwały były na czoło delegacyę miejską, lecz ta nie zrozumiała swego powołania. Spełnić jej zadanie podjął się Wielopolski. Zaufał dużo rządowi, a odepchnął pomoc narodu. — Rządy Suchozaneta. — Namiestnictwo Lamberta. — Okres manifestacyjny ma podobieństwo do Konar-szczyzny. — Teror moskiewski zmusza do pracy spiskowej. — Trzy orga-nizaeye: szlachecka, burźuazyjna i radykalno-demokratyczna. — Wzajemne ich stosunki z sobą. — Demokratyczno-rewolucyjny obóz. Prawica jego: kółko Jurgensa. Środek: kółko Sybiraków. Lewica: kółko Jankowskiego.— Utworzenie Komitetu Centralnego. — Rządy powtórne Suchozaneta. — Rządy Ludersa. — Daniłowski o członkach komitetu miejskiego.— Dąbrowski stawia projekt rychłego wybuchu powstania, komitet, po porozumieniu się z oficerami rosyjskiemi, cofa wyznaczony termin.— No-wowybrany komitet przybiera nazwę Centralnego. Skład i jego czynności. — Organizacya spiskowa w całym kraju. — Stronnictwo rewolucyjne miało na Litwie o wiele gorsze, aniżeli w Królestwie warunki.— Organizacya nieurzędowa szlachty folwarcznej, jej cel, jej komitet stały. — Wielopolski odnosi zwycięstwo w Petersburgu.— Nominacya ks. Felińskiego na arcybiskupa warszawskiego. — Przywiezione z Petersburga przez Wielopolskiego ważne ustępstwa dla narodu polskiego. — Ustawa włościańska nie zadawalnia stronnictwa rewolucyjnego. — Artykuły Baczności w tej sprawie. — Zamach na Konstantego, uknuty przez Chmieleńskiego. — Przyjazna chwila dla Wielopolskiego, lecz pycha nie pozwoliła mu z niej skorzystać.— Szubienice sierpniowe wzmogły potęgę Komitetu Centralnego.— Szkodliwe działanie Mierosławskiego, jego Komitet Rewolucyjny. Daniłowski starał się przekonać o tern Mierosławskiego. — Porozumienie się Komitetu Centralnego z wydawcami K o-łokoła w sprawie Litwy i Rusi. — Niesłuszne i lekceważące jego ocenienie przez Mierosławskiego. — Programowe zasady Komitetu Centralnego. — Sprawa włościańska — najważniejsza we wszystkich pismach rewolucyjnych. — Komitet Centralny, uznając się za rząd krajowy, ogłasza co zamierza zrobić w sprawie włościan. Wielopolski realizując te zamiary, mógłby potężnie wzmocnić zachwiane swe stanowisko. Wolał sprowokować wybuch powstania. W Komitecie z powodu zapowiedzianej branki staje pytanie, co ma czynić?. — Dyzlokacya. — Naznaczono termin wybuchu 23 marca. — Wielopolski przyśpieszył brankę: miała się odbyć 25 stycznia. — Komitet Centralny zmuszony został także ze swej strony przyśpieszyć termin wybuchu. — Plan Dąbrowskiego. — Mowa Padlewskie-go. — Komitet Centralny uznał się za Tymczasowy Rząd Narodowy.— Manifest powołujący do broni. — Dekrety: uwłaszczający i nadający ziemię.— Wpływ na włościan,, zależny od komisarzy i naczelników wojennych. — Odezwa do włościan z powodu odbierania od nich czynszów przez Moskwę, oraz dekret 10 maja. — Myśl ludowa wśród litewskiej i białoruskiej ludności. — Przeciwko manifestom powstańczym na Litwie rząd I carski ogłasza ukaz, znoszący pańszczyznę. — Złota Hramota. — Oddziaływanie odezw i dekretów powstańczych na włościan w Królestwie, na Litwie i Rusi. Szlachta folwarczna w stosunku do powstania. —Dyktatura Mierosławskiego. — Nadzieja na pomoc obcą — pociąga stronnictwo Białych do powstania. — Langiewicz, jego dyktatura. — Kompromis z Bia-łemi. — Kierunek ich zaczyna przeważać, z Warszawy przenosi się do

Hist. Demokr. polskiej cz. III. 4. 49