RÓŻNE PRĄDY ROZBIEŻNE. 65

tematycznej (logistyki) w Polsce. Usiłuje rozszerzyć starą logikę „dwuwartościową" nową „trójwartościową", o której pisze: „Logika trójwartościowa jest systemem logiki niearystotelesowej, przyjmuje bowiem, że oprócz zdań prawdziwych i fałszywych istnieją jeszcze zdania, które nie są ani prawdziwe ani fałszywe, a więc że istnieje jeszcze trzecia wartość logiczna" (Ruch fil. V (1920), 170). Nawołuje do zaniechania nawrotów do Arystotelesa, Leibniza czy Kanta, a radzi zacząć budowę filozofji od fundamentów, przedewszystkiem metodą dedukcyjną logiki matematycznej (Przegl. fil. 31 (1928), 3-5: O metodę w filozofji). Ważne jego rozprawy: O zasadzie sprzeczności u Arystotelesa, Kraków 1910, — Die logischen Grundla-gen der Wahrscheinlichkeitsrechnung, Krakau 1913, — Logika dwuwartościowa (Przegl. fil., 23, — 1920).

 Do t. zw. szkoły warszawskiej logistów należą jeszcze : Stanisław Leśniewski (O podstawach matematyki, Przegląd filoz. 1927—1929), Tadeusz Kotarbiński, Kazimierz Ajdukiewicz, Alfred Tajtelbaum-Tarski, a zainteresowanie ich temi zagadnieniami podzielają: Leon Chwistek (Kraków), Jan Śleszyński (O logice tradycyjnej, Kraków 1921), Tadeusz Czeżowski (Wilno), Zygmunt Janiszewski (Warszawa), M. Ossowska (Warszawa), Zygmunt Z a w i r s k i (Stosunek logiki do matematyki w świetle badań współczesnych, Kraków 1927), Edward Stamm, Władysław Gosiewski i inni. Wszyscy oni odświeżają mniej lub więcej symbolizm i terminizm czyli nominalizm średniowieczny, choć zaprawiają go nowoczesną matematyką.

 b)     



w teorji poznania: Jakób Lewkowicz (1882—1910): Podstawowe zagadnienia teoretycznej i praktycznej filozofji, Warszawa 1908, — Etyka ze stanowiska teorji poznania (Przegl. filoz. 1909). Jego teorja poznania zbliża się bardzo do neo-scholastycznej (por. Struve: Hist. logiki, 1911, str. 400—402). — Tadeusz Garbowski (ur. 1869, prof. Un. Jagieł.): Poznanie jako czynnik biologiczny, Kraków 1910; opiera swe poglądy filozoficzne na badaniach biologicznych. — Benedykt Bornstein (ur. 1880, doc. w Warszawie): Kant i Bergson, 1913, — Elementy filozofji jako. nauki ścisłej, 1916, — Zarys architektoniki i geometrji świata logicznego, 1923, — Roman Ingarden, (ur. 1893) pisze w duchu fenomenologji Husserla, — Kazimierz Sośnicki: Zarys logiki, Warszawa 1923. — Krytyką podstawowych pojęć i założeń nauk przyrodniczych zajmują się: Henryk Merczyng (1859—1916): Dumania przyrodnika, Warszawa 1900, — Bolesław Gawęcki: Przyczynowość i funkcjonalizm w fizyce, Kraków 1923, Co to jest filozofja przyrody, 1927, — Zygmunt Zawirski: Refleksje filozoficzne nad teorją względności 1920. — Metoda aksjomatyczna a przyrodoznawstwo, 1923. — Wieczne powroty światów (Kwart, filozof. 1928). — Czesław Białobrzeski: Aksjomatyzacja fizyki, 1928, — O pojęciu materji i ciała według fizyki współczesnej (Kwart, filoz. 1927) i inni.

 c)     



w dziedzinie ontologji: Marjan Borowski (ur. 1879), analizuje pojęcia „konieczności", „przedmiotu" i „czynu". O pojęciu konieczności, Warszawa 1910. — Co to jest przedmiot? w Przegl. filozof. 1920, — O rodzajach czynu, tamże 1924, — Kazimierz Błeszyński, zwolennik Simmla i Bergsona, potem Rehmkego. — Regina Rajchman-Ettinger, przyznająca się do paralelizmu mo-nistycznego i materjalizmu historycznego. — Tadeusz Bilikiewicz, neowitali-sta, a nawet panpsychista: Zagadnienie życia w świetle zasad psychologji porównawczej, Kraków 1928.

 d)     



w psychologji: Edward Abramowski (1868—1918) był kierownikiem Instytutu psychologicznego w Warszawie i wydał cały szereg rozpraw z zakresu

Hist. filozofji w Polsce.