XLVII,

 WOJCIECH II. BARANOWSKI.

 ztery miesiące namyślał się ostrożny i przezorny w rozdawaniu dostojeństw król Zygmunt, kogoby wypadało osadzić na osieroconej przez zgon kardynała Maciejowskiego stolicy metropolitalnej. Opinia publiczna naznaczała dwóch najprzedniejszych w kraju biskupów: Piotra Tylickiego krakowskiego i "Wojciecha Baranowskiego, pomiędzy którymi wybór nie był łatwym, ponieważ obaj równali się zasługami, stanowiskiem i osobistemi zaletami. W przykrem przeto znajdował się monarcha polski położeniu, nie mogąc się łatwo zdecydować, komu z nich oddać palmę pierwszeństwa. Nareszcie roztropne względy przechyliły szalę na stronę Baranowskiego, który otrzymał nominacyą królewską wydaną w Krakowie dnia 18 maja roku 16081). Z oso

1) Archiv. Capit. Gnesn., Liber install. A, 739b: „Sigismundus III Dei gratia Rex Poloniae, Magnus Dux Lithuaniae, Russiae, Mazoviae, Samogitiae Livoniaeque, nec non Suecorum, Gottorum Vandalorumque haereditarius Rex. Venerabiles devote nobis dilecti. Cum princeps in Republica locus et dignitas nonnisi omni virtutum laude praestantibus viris debeatur, diu multumque cogitantibus nobis, quem potissimum e multis, qnos et erga nos praeclara merita et eximia illorum virtus nobis commendabat, Archi-episcopum Gnesnensem pro iure nostro Regio designaremus. Prae ceteris ocurrit Rmns in Christo Pater Dnus Albertus Baranowski, Episcopus Vladislaviensis qui iure suo quodam tanti fastigii gradum sibi vendicaret, cuius et illustria diuturnaque assent erga nos et Rempublicam merita et in Episcopali Senatorioque munere compluribus annis egregia nominis et pietatis suae commendatione ita versatus esset, ut omnium iudicio par tanto muneri censeretur. Quamobrem facile eo cogitationem voluntatemque nostram defleximus, ut eum singularis docrinae excellentia ac rerum experientia diuturno Reipu-blicae usu comparata insignem, pietate vero et divini cultus propagandi zelo praestantem in Archiepiscopum Gnesnensem et Primatem nominaremus et D. V. pro more et con-suetudine veteri eligendum atque postulandum   proponeremus.    Quod quidem   nobis, Rei Tom III.         75