767

 czącym sądownictwa miejskiego w Krakowie1). W miesiącu sierpniu roku 1400 był obecny w Krakowie przy założeniu kolegium większego na ulicy św. Anny dla filozofów (collegium artistarum), a na ulicy grodzkiej dla prawników (colle-gium canonistarum) przez króla Władysława Jagiełłę2). W roku następnym dnia 11 marca na zjeździe radomskim podpisał dokument, w którym stany królestwa zagwarantowały Litwie wszelkie prawa i przywileje3). Około Wszystkich Świętych roku 1401 układał w Bieczu z innymi panami koronnymi i cyllejskimi umowę ślubną pomiędzy królem Władysławem a Anną wnuczką Kazimierza W., córką Wilhelma, hrabiego cyllejskiego, podpisaną przez obydwie strony dnia 4 listopada tegoż roku4). Następnie był niezawodnie obecny na uroczystych zaślubinach w Krakowie w niedzielę dnia 29 stycznia roku 1402 i przy koronacyi młodej królowej w tydzień później wspaniale dokonanej6).

 Po śmierci arcybiskupa Dobrogosta Nowodworskiego dnia 14 września roku 1402, kapituła gnieźnieńska na zalecenie królewskie wybrała arcypasterzem swoim Kurowskiego, którego papież Bonifacy IX w roku 1403 na to najwyższe w kraju dostojeństwo tem chętniej zatwierdził, 6) że go jeszcze za życia Nowodworskiego pod dniem 23 stycznia roku 1402 jako następcę jego na stolicy arcybiskupiej królowi gorąco zalecał7). Wkrótce potem przeniósł się z biskupstwa kujawskiego, w którem według świadectwa Damalewicza najmniejszej po sobie nie pozostawił pamiątki ani pasterskiej gorliwości, ani szczodrobliwości, na stolicę gnieźnieńską, trzymając toż biskupstwo obok arcybiskupstwa przez lat dwa, dopóki król, przebłagany przez Jana Kropidło i jego krewnych, nie pozwolił mu zasieść napowrót na stolicy kujawskiej 8).

 Na arcybiskupstwie gnieźnieńskiem rozwinął Kurowski chwalebną czynność tak pod względem kościelnym jako i politycznym, w ostatnim szczególniej niemałe sobie zjednawszy zasługi, jak się to niżej pokaże. W roku 1404 wielkie miastu Łowiczowi, natenczas już kwitnącemu i ludnemu, tudzież najbliższej okolicy jego wyświadczył dobrodziejstwo, które dotąd w wdzięcznej mieszkańców tamtejszych przechowało się pamięci. Widząc bowiem, że kościół jedyny parafialny pod wezwaniem N. Maryi Panny zbyt był szczupły na pomieszczenie kilku tysięcy parafian, a siły ustanowionych kapłanów nie wystarczały ku należytemu zaspokojeniu potrzeb ich duchownych, własnym nakładem dźwignął obecny w ciągu następnych wieków po kilkakrotnie zmieniany kościół św. Ducha i takowy jako drugi parafialny kanonicznie erygował, przyłączywszy do niego nowe miasto Łowicz oraz wsie: Bratkowice, Jastrzębie, Jamno, Pielaszków, Domkowice, Ostrów i Otolice, a na uposażenie dla plebana dziesięciny pewne i dwie włoki ziemi, czyli zarośli do wykarczowania9). Na dniu 31 marca tegoż roku uczynił zamianę z Jaśkiem

 1) Rzyszczewski i Muczk. 1. c. II, 271: „Datum per manus Reverendi in Christo patris domini Nicolai Episcopi Wladislaviensis et generosi Zaklijcze aule nostre Cancellarii." — 2) Długosz 1. c. lit). X, 167. 168. — 3) Rzyszczewski i Muczk. 1. c. I, 272. — 4) Długosz 1. c. lib. X, 166. — 5) Tamże lib. X, 169. 170.— 6) Archiv. Capit. Gnesn. Nr. 275. — 7) Tamże. — 8) Długosz 1. c. lib. X, 173. — Damalewicz, Vitae Wladislav. Episcopor. f. 272. — Series Archiep. Gnesn. f. 216. — Bużeński 1, c. II, 16. — 9) Archiv. Capit. Gnesn., J. Laski, Inveniarium   bonor. ducatus Lovi