XI. PIOTR II.

 Po Zdzisławie zasiadł na stolicy metropolitalnej Piotr, najpóźniej w roku 1180, skoro według dokumentów i kronik ślązkich w tymże roku jeszcze konsekrował po poprzedniem potwierdzeniu na biskupa wrocławskiego Franciszka (Franzko, Swancho), kanonika wrocławskiego i kanclerza książęcia Bolesława Wysokiego, w katedrze gnieźnieńskiej w asystencyi biskupa poznańskiego i innych1). Długosz2) i Bużeński3) zaliczają go do rodu Srzenia-witów, którzy za herb obrali sobie rzekę tego nazwiska, płynącą przez okolicę zyzną w powiecie proszowskim dawnego województwa krakowskiego, na pamiątkę znakomitego jakiegoś odznaczenia się w bitwie nad tąż rzeką jednego z ich przodków. Do tej samej familii zaliczają go także Paprocki4), Okolski6) i inni, nie przytaczając na to dowodów, tylko się na domysłach opierając. Według Długosza6) i Damalewicza7) był poprzednio kanonikiem gnieźnieńskim, a odznaczywszy się nauką, prawością i gorliwością w wypełnianiu obowiązków powołania swego, je-dnozgodnemi kapituły głosami kanonicznie wybrany, od papieża Aleksandra III łatwo otrzymał potwierdzenie. Zaraz na wstępie rządów swoich metropolitalnych chwalebną rozwinął troskliwość nad utrzymaniem ducha prawdziwie zakonnego w kla

1) Archiv Capit Vratislav., Chronica seu Cathalogus omnium episcopor. Wrati-slaviens. ad an. 1181 Ms. Heyne 1. c. I, 209. — 2) Hist. Pol. lib. VI, 508. — 3) Żywoty Arcyb. Gniezn. t. I, 73. — 4) Herby str. 197. — 5) Orbis Polonus t. III, 132. — Hist. Polon. lib. VI, 508. — 7) Series Archiep. Gnesn. f. 117.

38*