VI. MARCIN Ł

 W daleko wyraźniejszych zarysach pod względem znaczenia w państwie i kościele polskim, oraz osobistych przymiotów i zalet, aniżeli dotychczasowych pięciu arcybiskupów przedstawiają nam spółczesne kroniki szóstego z porządku arcybiskupa Marcina I, który po zgonie Piotra z wyboru jednomyślnego kapituły i woli monarchy w r. 1092 zasiadł na stolicy metropolitalnej, przez papieża Urbana II potwierdzony.1) Był on synem Wiesława, męża pobożnego i majętnego, który klasztorowi Benedyktynów na Łysej Górze nadał kilka wsi i znaczne kapitały2). Według Damalewicza powołany został po chlubnem ukończeniu nauk do grona kapituły metropolitalnej, gdzie odznaczywszy się wielką świątobliwością życia, na godność arcybiskupią został wyniesiony3). Rządy archidyecezyi objął w czasach niespokojnych, dla Kościoła i kraju niepomyślnych. Król Władysław uganiał się właśnie z buntowniczymi Prusakami i Pomarzanami, z którymi zaledwo się uskromniwszy pod jesień roku 10924), zmuszony był do nowej gotować się wyprawy naprzeciw Czechom, któ

1) Długosz 1. c. lit). IV, 323. Damalewicz 1. c. f. 83. — 2) Długosz I. c. lib. II, 171. Okolski, Orbis Polonus t. III, 313. Paprocki 1. c. str. 556. Damalewicz 1. c. f. 83. Niesiecki 1. c, IV, 620. Autor Katalogu Arcyb. Gnieźń. w Monum. Polon, hist. III, 400 sam jeden daje mu niezrozumiały przydomek Gansis. — 3) Series Archiep. Gnesn. f. 83: „Pueritiam literis ac bonis moribus posteaquam excoluisset, non vulgaria sanctitatis in senatu metropolitanae Ecclesiae dedit speeimina." — 4) Długosz 1. c. lib. IV, 324. Kromer 1. c. f. 65. Voigt, Gesch. Preussens I, 330 sqq.