II.

OBJAWY PIĘKNA.

 Piękno nie jest oderwanem pojęciem, ideą abstrak

cyjną, jak uczyli koryfeusze jednostronnej idealis

tycznej estetyki, począwszy od PLATONA. Przedstawia

 się nam ono w całym szeregu rzeczywistych objawów,

 które, oddziaływając na nas, wywołują w nas pewne

 charakterystyczne uczucia, wchodzące w skład zado

wolenia estetycznego (zob. wyżej str. 12 i nast).

 Z tego wynika, że piękno przedstawić można z należytą jasnością, źe tak powiem poglądowo, tylko przez wydanie utworu, łączącego rozliczne jego znamiona w jedną całość artystyczną. Dusza ludzka odczuwa piękno tylko wtedy, gdy ono samo bezpośrednio na nią oddziaływa; gdy ono samo duszę przenika, o jej struny uderza i ją harmonijnie nastraja. Piękno jest aniołem czuwającym nad harmonią duszy ludzkiej; gdzie ono się zjawia, tam drgająca w zachwycie dusza łączy wszystkie swe poruszenia, niby dźwięki, w jeden hymn radości i uwielbienia!