186      X. MALOWANIE RZEŹB.

Charakterystycznym rysem ich kolorystyki jest brak wszelkiego cieniowania, a zatem płaskie traktowanie wszelkich ornamentów. Dla uwydatnienia kształtów kontentowali się zazwyczaj wrzynanemi w powierzchnią architektoniczną konturami.

 Najwspanialszemi zabytkami staroegipskiego malarstwa ornamentacyjnego są świątynie w Ipsambulu i na wyspie Filä. Najpowszechniej używanemi barwami były czerwona, żółta i błękitna, szczególniej pierwsza i ostatnia z nich. Żółtej nie zastąpiono nigdy złotą, co nadaje wielu ornamentom charakter oschły, prozaiczny. Barwa zielona przytrafia się rzadko. Kontury malowane należą do wyjątków, ale gdy są, mają zazwyczaj barwę czarną lub białą. Ogólny efekt kolorystyczny uderza po większej części chaotycznością i pstrocizną, spowodowaną szorstkiem postawieniem obok siebie płaszczyzn barwnych, bez wszelkich tonów przejściowych. Całość widocznie obrachowaną jest na działanie w znacznej odległości: wtedy bowiem barwy lokalne bardziej się wyrównywają i w połączeniu wywołują wrażenie harmonijne.

 Zabytki ornamentacyjne assyryjskiego i staro-perskiego budownictwa są bardzo szczupłe. Wśród tych zabytków, odnalezionych szczególniej w ruinach Babilonu i Niniwy, znajdują się ubarwione, emaliowane i pozłacane cegły, oraz płaskorzeźby figur malowanych. Zastosowanie kontur do ornamentów było, jak się zdaje, już powszechniejszem, a w ornamentach staroperskich, zachowanych w ruinach Persepoli, wydatną rolę odgrywa barwa zielona.

 Jak w ogólnym rozwoju sztuki pięknej, tak i w szczególności w ornamentyce, Grecy reprezentują postęp znakomity. Co do stosunku malarstwa i kolorystyki ornamentacyjnej do architektury u Greków, rozchodzą się dotąd jeszcze zdania pomiędzy historykami sztuki. Podczas gdy jedni, jak KUGLER i jego nowsi zwolennicy ULLRICHS, ROCHETTE i inni, nie przypuszczają żadnego sztucznego ubarwienia świątyń greckich,