X. MALOWANIE RZEŹB.       185

swe tryumfy w zakresie innych sztuk pięknych, szczególniej w malarstwie.

 W ten sposób powstała kwestya malowania rzeźb i stanie się niewątpliwie w blizkiej przyszłości jednym z najżywotniejszych przedmiotów specyalnego rozbioru ze strony estetyków, artystów i miłośników sztuki.

 Dla jej należytego rozjaśnienia, przebiegniemy najprzód w przelocie historyczne dane, dotyczące tej kwestyi.

Historya kwestyi.

 Wskutek ścisłego związku, w jakim w dziejach sztuki pozostaje rzeźbiarstwo z architekturą, musimy sobie zdać choć pobieżnie sprawę z zastosowania barwy do budownictwa, szczególniej u narodów starożytnych. Uwzględnić tu należy przedewszystkiem zastosowanie barwy do ornamentyki architektonicznej, jako będącej po większej części wyrobem rzeźbiarskim *).

 Najszersze zastosowanie barw w architekturze napotykamy u Egipcyan. Oni ubarwiali sztucznie wszystkie bez wyjątku części składowe swych budowli. Obok ubarwienia części konstrukcyjnych: filarów, kapiteli i t. d., pokrywali ściany w zupełności malowanemi figurami ludzkiemi, różnemi sztywnie ustylizowanemi kwiatami i liśćmi lotusu (egipska koniczyna) i papirusu, lub też heroglifami.

 *) Najgłówniejszą pomocą, dla studyów w tym kierunku, obok bezpośredniego oglądania odnośnych zabytków sztuki, są, dzieła, odtwarzające takowe chromatycznie, t. j. w barwach. Pouczającem uzupełnieniem takowych są systematyczne zbiory kolorowanych ornamentów. Wśród dzieł tego rodzaju, wydanych w nowszych czasach, zasługują na szczególną uwagę: HäDSELMANN i RINGGEK, Das farbige Ornament, oraz A. RACINET, L'Ornament polichrome. To ostatnie dzieło składa się ze stu tablic, odtwarzających przeszło 2000 motywów ornamentyki barwnej wszystkich główniejszych epok historyi sztuki. Bogate materyały w tym względzie znajdują się także w dziele LUTZOW'A i LUBKE'GO p. t. Denkmäler der Kunst.