quus alveus, eiusdem alvei et utriusque ripae autiqui fluminis, torrentis vel rivi integram et omnimodam proprietatem et plenum dominium habere debet. C. 461. Ubi autem flumen, torrens vel rivus per industriam vel potentiam hominis ab antiquo alveo aversus esset et in alium novum influeret alveum, non tamen in hereditatem propriam aversoris inductus esset, tunc antiquus alveus utriusque villae et hereditatis nihilominus perpetuus limes erit. C. 462. In utroque autem casuum praedictorum liberum erit agere iniuriam passo contra aversorem pro restitutione fluminis, torreutis vel rivi in antiquum alveum. Quem aversor conventus et convictus restituere tenebitur cum omnibus damnis intermedio tempore perpessis, eorporali iuramento iniuriam passi existimaudis, cum poena trium marcarum iudicio et parti totidem exsolvenda. C. 463. Quamvis autem fluminis naturalem cursum opere manu facto aliorsum non liceat avertere, tamen ripam suam adversus rapidi fluminis impetum munire prohibitum uon est. Et eum fluvius priore alveo dcrelicto alium sibi facit, ager quem circuit prioris domini manet. Sed si paulatim ita auferat, ut alteri parti applicet, id alluvionis iure ei quaeritur, cuius fundo acrescit. C. 464. Ubi vero plura flumina, torrentes vel rivi inter aliquas villas vel hereditates mediaverint, qui inter eos insignior vel notabilior est et cuius fluxus continuus et perennis est, is pro limite utrimque habendus erit. C. 466. Flumen autem a rivo magnitudine discernendum est, aut aestimatione vel opinione cireumcolentium. Item fluminum quaedam sunt perennia, quaedam torrentia: perenne est quod semper fluit, quod et publicum flumen appellatur; torrens est, quod tantum in hieme fluit, quod et privatum flumen appellatur. Si tamen aliqua aestate exaruit, quod alioquin perenne fluebat, non ideo minus perenne dicetur. C. 466. Ubi autem inter villas et hereditates nou flumina, torrentes vel rivi, sed montes et c.olles intermedii sunt, et inter easdem hereditates et villas non sunt allii limites de iure facti, summitatem maioris montis, qui pro diversitate locorum diversimode appellatur, ut puta „Bieszczady, Grzebien, Grab, Gron," pro limite perpetuo haberi decernimus, a quibus summitatibus montium rivi et torrentes ad utramque partem moutium defluentes, villas intermontanas collateraliter limitalmnt. Illeque rivus vel torrens pro limite collaterali habendus est, qui ab ipsa summitate montis vel prope illam origiuem sumunt. C. 467. Ubi vero inter villas et hereditates non flumina, torrentes vel rivi, neque montes vel colles intermedii sunt, eo casu in campis planis per gades seu scopulos dictos vulgariter „Kopce" ad minus tres aut per metas, aggeres, aliaque signa notabilia, quae vulgari nostro „Ujazdy" appellantur, in silvis vero et nemoribus planis per signa in arboribus ad instar crucis facta probationes limitum fieri debent. C. 468. Kt generaliter probatio gadium, scopulorum, metarum, aggerum et signorum ad instar crucis in iudiciis limitum praevalere debet, sive in hereditatibus et villis fiumina, torrentes et rivi, montes et colles intermediant sive non.