190, 000 beczek kartofli. Siana zebrano około 3, 500j000 pudów. Po odtrąceniu na zasiew i potrzeby miejscowe sprzedano w tymże roku do 6, 500 beczek oziminy i przeszło 50, 000 beczek jarzyny. Sadownictwo jest dość rozwinięte zarówno w miastach jak i po wsiach i corocznie wielkie transporty owoców idą do Moskwy i Petersburga. Najbardziej poszukiwane i cenione są tak zw. bery słuckie. Pszczelnictwo dość rozwinięte, ale miód i wosk zużywa się w miejscu. W 1864 r. było w powiecie 5696 ułów pszczół dane z 1877 r. wykazują tylko 3000 ułów. Oprócz rolnictwa ludność zajmuje się zarobkami w lasach a w części flisactwem na Szczarze i Słuczy. Rybołówstwo na niskim stopniu i połów wystarcza zaledwo na miejscowe potrzeby. Hodowla bydła dość rozwinięta. W 1864 r. było w powiecie 97, 900 sztuk koni, 153, 777 bydła rogatego, 31j452 owiec zwyczajnych, 26, 736 rasy poprawnej, 33, 615 świń i 17, 801 kóz. Przemysł fabryczny na dość niskim stopniu. W 1867 r. było w powiecie 48 fabryk, mianowicie 17 garbarni, 1 fabryka sukna, 1 cukrownia, 10 gorzelni, 5 cegielni i 14 wyrobów garncarskich. W 1885 r. , podług Piestowa, było w powiecie 6 browarów piwnych, 14 gorzelni, 5 garbarni jedna większa w Nieświeżu, 2 fabryki wyrobów garncarskich w Słucku i Kopylu, 2 fabl. sukna prostego w Połośnie i Lachowiczach, 1 fabr. tytuniu, 5 serowni, 10 smolarni i dziegciami, kilkanaście cegielni i młyn parowy w Kopylu. Podług najświeższych źródeł w powiecie jest 36 młynów wodnych i 20 wiatraków. W ostatnich czasach było w powiecie do 1700 rzemieślników. Handel prawie wyłącznie pozostaje w ręku żydowskim. Przedmiotami wywozu za granice jest zboże, len, drzewo i smoła. Również ważny przedmiot wywozu stanowią grzyby i owoce. Ważniejsze rezydencye w Nieświeżu i Albie Radziwiłłów, w Hrozowie, Radziwilimontach, Borkach, Naczy, Czepielach, Hruszowie Rejtanów, Sawiczach Wojniłłowiczów i in. Zbiory znajdują się w Hruszowie Rejtanów pamiątki, archiwa i biblioteki; w Ciecbowie Wojniłłowiczów archiwa i pamiątki; w Borkach Uzłowskich książkij archiwa, pamiątki; w Nieświeżu cenne pamiątki i bogate archiwum; w Połoweczce Radziwiłłów pamiątki, dzieła sztuki, księgozbiór, archiwa, bronzy, kolekcyą numizmatyczna; w Słucku archiwa kalwińskie i monasteru. Z osób znanych w dziejach lub literaturze i sztuce a pochodzących z powiatu słuckiego lub tutaj działających, zasługują na wzmiankę Chodkiewicz Karol, hetman, Chodkiewicz Jan, wielkorządca Inflant, Rejtan Tadeusz, Wólczański, archimandryta słucki, Sadkowski, archimandryta, Zaleski Bronisław, I Felińska Ewa, Oedrowski, pamiętnikarz, Kon dratowicz Ludwik Wład. Syrokomla i w. in. Pod względem archeologicznym spotykamy w powiecie mnóstwo kurhanów i grobów przedhistorycznych; niektóre z nich stoją pojedynczo, inne grupami po kilkadziesiąt i więcej w jednej okolicy. Dr. Konst. Frąckiewicz w rozkopywanych przez siebie kurhanach znajdował po jednym tylko szkielecie. Lud zwykle kurhany te odnosi do czasów wojen z Tatarami i Szwedami. Największa liczba w ogóle znajduje się w okolicach Słuoka, Kłecka i Kopyla. Około tego ostatniego miasteczka spostrzega się dziwne ugrupowanie kopców; stoją one wzdłuż drogi ze Słucka do Kopyla stary szlak parami. Z pojedynczych mogił niektóre noszą nazw, jak Kniażą mogiła, Tomiłowa hora i in. Ź horodyszcz największe znajdują się w pobliżu granic powiatu bobrujskiego, pod majątkiem Niekrasze ks. Hohenlohe, zwane Kijany, Kijanhorod. Podług podania było tu niegdyś miasto i dotąd dają się widzieć wały i fosy, porosłe odwiecznym lasem. Marszałkami szlachty pow. słuckiego od 1796 do 1858 r. byli Bernowicz, Rejtan, Rdułtowski, Świeżyński, Niepokójczycki, Wojniłłowicz Antoni i Tadeusz. Skreślone podług notat Aleksandra Jelskiego i dra Konst. Frąckiewicza ze Słucka. J. Krz. Słuckie księstwo. Na obszarze przeszło dwudziesto milowym, od źródeł Niemna do ujścia Słuczy do Prypeci, na którem powstało księstwo słuckie, w wojew, nowogródzkiem, mieszkało w czasach przedhistorycznych plemię słowiańskie Dregowiczan, a gniazdem onego był Kleczewsk, dzisiejszy Kłeck, z przyległą dzielnicą kopylskosłucką. Dregowiczanie prawdopodobnie mieli, jak inne plemiona, swych władców rodzimych przed najściem Waregów. Pierwotne losy stron słuckich, po zajęciu ich przez Waregów, nie są znane. Wiadomo tylko, iż Słuczyzna weszła w skład ks. wołyńskiego i zdaje się, że po raz pierw bzy w kronice stoi wzmianka pod 1127 r. o Kłecku, którego władcę Wiaczesława Jarosławowicza zawezwał w. ks, kijowski Mścisław Włodzimierzowicz w pomoc przeciw księstwu połockiemu Karamzin, II, przypis 250, W 1142 r. Kłeck i Czartorysk otrzymał jako udział Swiatosław, syn w. ks. kijow. Wsiewołoda Olgowicza, ale się wkrótce zrzekł tej dzielnicy za Włodzimierz ibid. , przypis 280. o Słucku głucho w tej dobie, nie wiemy więc czy stanowił on dzielnicę oddzielną, czy też był połączony z dzielnicą kiecką, drugie jednak przypuszczenie jest prawdopodobniejsze, ponieważ w 7 lat później, mianowicie w 1149 r. , kniaź suzdalski Jurij Włodzimierzowicz Dołhoruki, pokonawszy pod Perejasławiem w. ks. kijow. Izasława Mści

Słuck