zik. Wś ma 14 dm. , 99 mk. kat, i 86 ha 59 roii, 23 łąk, 2 lasu. Dwór ma 12 dm. , 164 mk. kat. i 319 ha 271 roli, 14 łąk, 12 lasu; właścicielem jest Piotr Paweł Skórzewski na Rososzycy. Os. wiejska z fol. Sieroszewiczki 1 dm. , 38 mk. ma 70 dm. , 477 mk. 203kat. , 274 prot. i 575 ha 432 roli, 80 łąk, 23 łasu; czysty dochód z ha roli 6, 66, z ha łąk 6, 27, z ha lasu 1, 57 mrk. Osadę tę założył około 1822 r. Aleksander Kossecki, dziedzic S. , sprowadziwszy Niemców, protest. E. Cal. Sieroszewo, fol. , pow. włocławski, gm. Pyszkowo, par. Choceń, odl. 21 w. od Włocławka, ma 14 mk. , 150 mr. W 1827 r. 6 dm. , 51 mk. W 1876 r. fol. S. i Czuple rozl. mr. 435 fol. S. gr. or. i ogr. ror. 130, łąk mr. 15, nieuż. mr. 5; bud. mur. 3, z drzewa 6; płodozmian 10pol; fol. Czuple gr. or. i ogr. mr. 187, łąk mr. 65, nieuż. mr. 33; bud. mur. 6, z drzewa 3. Sierota, nazwa części lasu w dobrach Kanie, pow. chełmski ob. t. III, 804 i 805. Sierotka, fol, pow. ihumeński, w 4 okr. pol. puchowickim, o 3 w. od st. dr. żel. lipa woromeńskiej MarynaHorka. A. Jel. Sieroty, Sieroth, 1414 Schirot, 1534 Sironiowitze i Schieroth, dobra ryc. i wś, pow. toszeckogliwicki, posiadają kościół par. kat. W r. 1861 było 80 dm. , 610 mk. 9 ew. . Dobra obejmowały 3240 mr. ; wś 692 mr. We wsi szkoła kat, S. par. , dek. toszeckiego, w 1869 r. miała 1059 kat. , 27 ew. , 14 izrael. Sierowka, wś, pow. homelski, gm. Stare Jurkowicze, ma 202 dm. , 1113 mk. Sierpc, w dok. z 1165 r. Seprch, z 1322 r. Sieprz, 1385 Szeprćz, 1389 Seprcz, miasto powiatowe gub. płockiej, nad rzeczką Sierpienicą, w szerokiej dolinie, niedaleko ujścia tej rzeczki do Skrwy, wznies. 360 st. npm. , pod 52 51 5 szer. płn. i 37 22 5 dłg. wsch. od F. , odl. 38 w. od Płocka, 59 w. od Mławy, 109 w. od Warszawy. Najbliższa st. dr. żeL nadwiśl. w Mławie. Miasto posiada kościół paraf. murowany pod wezw. Wniebowzięcia Matki Boskiej, kościołek św. Ducha, klasztor etatowy benedyktynek 10 zakonnic, kościół par. ew. , synagogę, dom przytułku dla starców, ochronę żydowską, trzy szkoły początkowe jedna 2klas. , sąd pokoju okr. V, urząd powiat. z kasą, magistrat, urząd poczt. i tel. , 2 apteki, 301 possesyi 7 murow. , 6726 mk. , 2480 mr. ziemi należącej do miasta i mieszczan. Do gminy miejskiej należą dwie małe osady Bojanowo i Grzymały. Z zakładów przemysłowych istnieją 2 browary z produkcyą około 6000 rs. , 3 garbarnie z prod. 1710 rs. i, 4 fabryki octu z prod. 1609 rs. Miasto jest ogniskiem handlu zbożowego dla okolicy. W 1827 r. było 272 dm. , 2583 mk. ; 1858 r. 320 dm. 6 murow. , 5015 mk. 2571 żydów, 235 Niemców. Domy ubezpieczone były na 72, 280 rs. , kasa miejska miała dochodu 2204 rs. 74 kop. ;, 1877 r. dochód kasy wzrósł do 11, 732 rs. Miasto składa się z kilku części, noszących odrębno nazwy Staro miasto, Nowe, Loret, Czaplin żydowska część i Ostrów. Zawiązkiem osady był stary gród, wymieniony już w akcie Bolesława dla klasztoru w Mogilnie z 1155 r. Kod. Wielkop. , Nr. 3. Wacław, ks. mazowiecki, zamieniając w 1322 r. w Gąbinie z bisk. płockim Floryanem różne wsi i dochody książęco na biskupie, a głównie czynsz 60 grzywien płacony przez miasto Płock kapitule, powiada Insuper admisimus eidem domino Episcopo seu suis successoribus, nomine dicte Ecclesie Plocensis, in Villa, sive loco prodicto Seprcz Castrum et Civitatem numire ac firmare. Et ipsum Castrum ac civitatem nec non omnes villas suprodictas, locare Jure Srodensi, sive novifori Kod. Maz. , 45. Zdaje się że nie cały obszar S. był książęcym, że poprzednio już jakaś część nadaną była przez książąt. Na akcie z 1385 r. czytamy śród podpisów Jaskone dicto Pilik haerede de Seprcz Kod, Maz. , 104. W 1389 r. występuje Jacobus de S. kanonik płocki ib. , 108. Biskupi płoccy widocznie pozbyli się swych praw, gdyż spotykamy później w S. świeckich dziedziców Sierpskich Prawdziców. Byc może, iż pierwotna lokacya miasta przez biskupów nie wydała rezultatów, tak że następnie świeccy dziedzice innej części S. uzyskali od Władysława Jagiełły w 1389 r. przywilej miejski na prawie niemieckiem. Osiedli tu, niemieccy zapewne, sukiennicy, których przemysł rozwinął się w XV w. Zygmunt I dozwolił przywilejem z 1509 r. kłaść na suknie markę z literą S, z koroną u góry a lwem u spodu, i postawy z tym znakiem w całym kraju swobodnie sprzedawać. Około połowy XVI w. , po śmierci Prokopa Sierpskiego, miasto rozdzielonem zostało na dwie części. Jedna przeszła na córkę, Urszulę Sierpską, z pierwszego męża Lwowską, z drugiego Potulicka, druga na Annę Piwowę Sierpską. Zniszczono przoz pożar przywileje ponowili w 1577 r. Potulicki, wojewoda płocki, z. Piwową. Zofia Potulicka po śmierci męża założyła 1620 r. klasztor dla benedyktynek, sprowadzonych z Chełmna podobnie jak w 1616 r. do klasztoru w Sandomierzu. Do klasztoru togo wstąpiła sanu z córką Anną w 1625 r. i na uposażenie oddała połowę miasta. Swięcicki w Opisie Mazowsza z końca XVI w. nazywa S. bardzo ludnym i wspomina o kościele słynącym cudami. Vordum w swej podróży Liske, Cudzoziemcy, 193 nazywa S. ładnem miastem, któro strumień i głęboka dolina dzieli na trzy części. Z tych dwie mają Sieroszewo Sieroszewo Sierota Sierotka Sieroty Sierowka Sierpc