Woyniłowiczów. Następnie taż Anna z Telszewskich przez testament Jana Kossakowskiego 30 kwiet. 1681 r. stawszy się właścicielką Puzowa, wniosła ten majątek w dom Woyniłowiczów. Chociaż po śmierci Ludwika Woyniłowicza, Anna z Telszewskich wyszła 2do voto za Stefana Trypolskiego, podstolego kijowskiego, a 3tio voto za Marcyana Reytena, wojskiego lidzkiego, jednak S. i Puzów przy rodzinie Woyniłowiczów zostały. Król Jan Kazimierz 20 lipca 1668 r. nadał Ludwikowi Woyniłowiczowi, stoln. mozyrskiemu, prawo pobierania mostowego na srogim moście y rzece nazwaney Puzowce, z tem, aby od wozu towarem nałożonego po groszu polskim, od bydła wielkiego rogatego y koni przedażą wiodących po pół grosza, a od mniejszego po dwa pieniądze brane były. Michał Korybut 12 lutego 1672 r. pozwolił Krzysztofowi Woyniłowiczowi, podczaszemu a następnie stolnikowi mozyrskiemu, pobierać mostowe w S. na rzece Bereźney przeiazdowi trudnemu na gościńce z różnych mieysc przyległych do Nieświeża y Słucka, y na Białą Ruś idących od wozu dobrze towarem nałożonego po dwa grosze polskie, od bydła rogatego y koni po groszu, wyjąwszy iednak stan szlachecki, duchowny y świecki. W 1741 r. za pozwoleniem Sapiehy, bisk. wileńskiego, Franciszek Woyniłowicz, podczaszy mozyrski, z żoną Barbarą Felkierzambówną ufundował w S. kaplicę. Papież Pius VI 9 lutego 1776 wydał przywilej na odbywanie stacyi męki Zbawiciela Adamowi Woyniłowiczowi, oboźnemu, a następnie podkomorzemu wojew. nowogródzkiego, i żonie jego Karolinie z Sulistrowskich. Gdy następnie Antoni Woyniłowicz, marszałek słucki, wybudował pałac murowany, biskup miński Dederko wydał w 1826 r. indult na przeniesienie kaplicy do pałacu. W skutek działu dopełnionego w 1800 r. między synami Adama Woyniłowicza, dobra S. rozpadły się na dwie części Antoni, marszałek słucki, dostał S. , a Jan, podkom. słucki, Puzów. Jan Woyniłowicz, asesor sądów zadwornych w. ks, litew. , następnie podkomorzy słucki, ożeniony z hr. Fortunata Guenter, stolnikówną nowogródzką, miał syna Lucyana, żonatego z Heleną, córką Jana Weysenhoffa, generała. Będąc bezdzietnym zrzekł się Puzowa na rzecz Edwarda Woyniłowicza. Na obszarze S. stoi w polu obszerny kurhan, porosły dębami i brzozami, na którym założone zostały groby rodzinne właścicieli dóbr. Wś S. ma 21 osad pełnonadziałowych; cerkiew paraf. p. w. św. Trójcy; kaplica św. Piotra i Pawła w Puzowie i Narodz. N. M. P. w Korusiczach; przeszło 1600 parafian. Paroch z dawnych zapisów posiada około 5 włók gruntów i łąk. 13. S. , wś, pow. słonimski, w 3 okr. pol, gm. Dereczyn, o 29 w. od Słonima. 14. S. , wś, pow. słonimski, w 4 okr. pol, gm. Zdzię ciół, o 46 w. od Słonima. 15. S. , wś, pow. słonimski, w 5 okr. pol, gm. Szydłowicze, o 13 w. od Słonima, na wschód od Żurowic. 16. S. , wś. pow. wołkowyski, w 5 okr. pol, gm. Samarowicze, o 15 w. od Wołko wyska. J. Krz. A. Jel. Edw. Woyn. Sawiczuny 1. wś włośc, pow. wileński, w 5 okr. pol, gm. Rukojnie, okr. wiejski Broskowszczyzna, o 7 w. od gminy a 23 w. od Wilna, ma 11 dm. , 146 mk. katol w 1864 r. 48 dusz rewiz. ; należy do dóbr skarbowych Swirany. 2. Ś. , wś, pow. nowoaleksandrowski, w 1 okr, pol, o 20 w. od Nowoaleksandrowska. 3. S. , dobra, pow. wiłkomierski, gm. Ołoty, par. Świadoście, o 68 w. od Wiłkomierza; należą do dóbr Jodańce. Sawidańce 1. wś, pow. wiłkomierski, gm. Wojtkuny, o 12 w. od Wiłkomierza. 2. S. , ob. Sawidany. Sawidany al Sawidańce, wś włośc. , pow. wileński, w 3 okr. pol, gm. Janiszki, okr. wiejski Goćkiszki, o 13 w. od gminy a 50 w. od Wilna, ma 7 dm. , 82 mk. katol w 1864 r. 38 dusz rewiz. ; należy do dóbr skarbowych Inturki. Sawidzlszki, dwór, pow. kowieński, w 4 okr. pol, o 48 w. od Kowna. Sawieczany, folw. i okolica szlach. , pow. kowieński, w 3 okr. pol, o 35 w. od Kowna. Sawierynowa łotew. , wś, pow. dyneburski, ob. Ksawerynów. Sawietyszki, dobra, pow. rossieński, gm. Kroże, o 41 w. od Rossień. Sawilno, wś, pow. włocławski, gm. Piaski, par. Zgłowiączka, ma 75 mk. Sawin, na karcie woj. topogr. Somin, jezioro w pow. chełmskim, gm. Cyców, na obszarze wsi Garbatówka, należy do całej grupy jezior otaczających Wolę Wereszczyńską. Brzegi błotniste, nizkie. Błota te łączą jezioro z przyległemi od zachodu jeziorami Uścimierz i inn. Wody ich uprowadzają do Bugu leniwo wlokące się rzeczki Włodawka. Obszar jeziora wynosi około 200 mr. Br. Ch. Sawin, w 1504 r. Schawin, os. miejska, pow. chełmski, gm. Bukowo, par. Sawin, odl 15 w. od Chełma, 62 w. od Lublina, 12 w. od st. dr. żel Uhrusk. Przez S. przechodzi zwyczajna droga pocztowa idąca od Chełma do Włodawy a w pobliżu osady przeprowadzono linią dr. źel łączącej Chełm z Brześciem. S. znajduje się śród piaszczystej i bagnistej równiny, której wody kilka drobnych strumieni uprowadza do rzki Uborki dopł. Bugu. Osada obecnie posiada kościół par. kat. , cerkiew paraf. , szpital na 6 ubogich, dom modlitwy żydowski, sąd gminny okr, II, urząd gm.

Sawiczuny

Sawiczuny

Sawidańce

Sawidany

Sawidzlszki

Sawieczany

Sawierynowa

Sawietyszki

Sawilno

Sawin