kienicach. We wsi jest szkoła etat. jednokl W 1366 r. kupuje Piotr Radziejowski dziedzictwo Pnekolt od Szulżyczów Chlipia i brata jego Zacharyasza ze wszystkim obwodem tej wsi i z miodosytnią, i ze studnią, i z lasem i z barciami i świepetami za rzeką i z łąkami, z ziemią tej wsi za sto grzywien ważnych A. G. Z. , t. VII, str. 7, 8, dokument ruski. Dnia 8 maja 1385 r. poświadcza Emeryk Bobek, starosta ruski, że Piotr Stryjski zapisał wieś swą Pnekolt na rzecz biskupów przemyskich A. G. Z. , VII, str. 32, 33. Dnia 2 lipca 1402 poświadcza Maciej, biskup przemyski, iż Mikołaj syn Wiganda, dziekan, i Jan syn Wolmara, kantor kapituły przemyskiej, sprzedali sołtystwo we wsi Pnikut Maciejowi, synowi krawca z Kazimierza A. G. Z. , VIII, str. 48, 50. Dnia 29 paździer. 1408 r. uwalnia Władysław Jagiełło mieszkańców osiedlających się we wsi Pnikut i t. p. , od wszelkich danin i ciężarów A. G. Z. , t. VIII, str. 58. Dnia 14 kwietnia 1417 r. poświadcza Iwo z Obuchowa, kaszt. szremski i starosta generalny ruski, że wdowa po Piotrze Fus sprzedała kapitule przemyskiej sołtystwo w Pnikucie za 212 grzywien 1. c, str. 67. D. 14 czerwca 1462 r. zatwierdza Jerzy z Humnisk, podkomorzy przemyski, rozgraniczenie wsi Pnikuta i Buchowic fi. c. str. 148, i rozgranicza wsie Pnikut i Bolanowice 1. c. Dnia 7 października 1479 wyrokuje Jan de Ceretanis, biskup nuceryński, zastępca audytora papieskiego, w sporze pomiędzy dziekanem a proboszczem kapituły przemyskiej o prezentę w Pnikucie 1. c. str. 185. W 1672 r. , gdy Mohamed IV w połączeniu z Kozakami i Tata rami, wpadł do Polski, a Tatarzy rozsypując się hordami po Rusi nawiedzili w październiku ziemię przemyską, rozłożyły się dnia 8 października trzy ordy, obciążone zdobyczą i licznymi jeńcami, obozem na polach między Kormanicami, Pnikutem i Podstolicami. Wówczas to ks. Krystyn Szykowski, gwardyan ks. reformatów przemyskich, wyruszył ze swoimi ochotnikami wieczorem z Przemyśla, napadł na Tatarów w śnie pogrążonych, zadał im klęskę i odbił łupy i jeńców. Lu. Dz. Pniów, dok. Pynnove, miejscowość, pow. międzyrzecki, nad Obrą, w okolicy Bledzewa dok z 1312 r. . E. Cal Pniów z Czekajem i Dąbrówką, w dok. z XV w. Pnyowy, wś, pow. tarnobrzeski, leży w nizinie nadwiślańskiej, 148 mt. npm. , na praw. brzegu Sanu, blisko ujścia do Wisły. Potok Przyrowa, wypływający w lasach na obszarze wsi, oddziela ją od sosnowych borów i tworzy dwa wielkie stawy. Osada Czekaj leży w kolanie Sanu, w środku Pniów a na północ, u samego ujścia. Dąbrówka, Z tych osada Dąbrówka ma 64 dm. i 352 mk. , Pniów 41 dm. i 223 mk. , Czekaj 18 dm i 101 mk ogółem 123 dm. i 676 mk. 309 męż. , 367 kob. a 654 rz. kat. i 22 izrael. Na obszarze więk. pos. są 3 dm. i 27 mk. 13 męż. 14 kob. rz. kat. . Pos. więk. Brunona Trojąckiego ma 310 mr. roli, 41 mr. łąk i ogr. 139 mr. pastw. i 1707 mr. lasu; pos. mn. 552 mr. roli, 157 mr. łąk, 235 mr. pastw. i 20 mr. lasu. Długosz wspomina L. B. , II, 368, źe był tu kościół parafialny drewniany, na nowo ufundowany i uposażony pod w. św. Zygmun ta; wś stanowiła dziedzictwo Jana Habdanka Pnyowskiego. Według Siarczyńskiego Rps. bibl. Ossol. , 1826 miał być założony ko ściół w 1436 r. , według szematyzmu dyec. przemyskiego zaś należała do par. w Wrza wach i dopiero 1464 r. Jan z Pniewa, archidyakon krak. , chcąc ułatwić mieszkańcom na bożeństwo w czasie powodzi, wybudował ko ściół i założył parafią. Dzisiejszy drewniany kościół pochodzi z 1675 r. Par. dyec. prze myska, dek. miechociński obejmuje Anto niów, Brzużę, Chwałowice, Czekaj, Dąbrówkę, Grudzę, Łąźek, Orzechów, Popowice, Wit ko wice, część Woli Antoniowskiej i Zalesie, z ogólną liczbą 2756 rz. kat. i 228 izraelitów. Po Habdankach Pniewskich posiadali Pniów Słupscy Grotowie. Z tąd pochodził głośny rycerz Piotr Grot na Pniewie i Wrzawach. W 1813 r. zniszczył P. wylew rzeki; w 1821 r. w piaszczystej górze odkryto w głębokości trzech łokci cmentarzysko z urnami, z których nawet większe wydobywano całe. Wś grani czy na południe z Nowinami, na wschód z Antoniowem. Wolą i Orzechowem, na półn. oddziela potok obszar P. od Witkowie. Lasy pniowskie ciągną się po granicę królestwa pol skiego. Mac, Pniów, wś, pow. nadworniański, odl. 2, 9 klm. na płd. zach. od Nadworny. Zach. część osady leży na wschodn, brzegu Bystrzycy, wschod, zaś dochodzi do pot. Strymba. Cała przestrzeń między rzką a potokiem poprzecinana licznymi potoczkami, dopływami Bystrzycy, płynącymi równie jak i ona w kierunku od płd. zach. ku półn. wschodowi. Na północ wsi wznoszą się ruiny zamku. Granice wschód pot. Strymba, a za nim wś tegoż nazwiska, połud. góry i lasy należące do Delatyna, zachod. Bystrzyca, a za nią wś Bitków, półn. Nadworna. Obszar dwor. ról, łąk i pastw. 248, lasu 1375, włośc. 8500 mr. W 1870 r. 3835 mk, wedle spisu w 1880 r. w gm. 3779, na obszarz. dwor. 68. Wedle szematyzmów kościel. rz. kat. 142, par. Nadwórna, gr. kat. 3630, par. w miejscu, dek. Nadwórna, szkoła etat. o 1 naucz. W Geografii Galicyi Stupnickiego czytamy, , P. , z starożytnym krzyżem na jednym wzgórzu, jako pomnikiem na pamiątkę zamordowanego tam od Tatarów młodzieńca znako

Pniów

Pniów