jednę całość ze wsią Topiąca i kol. Łukomka. Wchodziła w skład dóbr Łukomie. Mierzęcin 1. niem. Mierzencin, kol. , pow. kozielski, par. i okr. polic. Kostenthal. Po wstała w 1829 r. z części fol. skarbowego, ma 70 mr. roli. 2. M. , fol. do Wronina, pow. kozielski. 3. M. , kol. do wsi Kozki, pow. kozielski. Br. Ch. Mierzno, ob. Mieżno, Mierzona, dok. Myerzonya, os. włościań. , pow, opoczyński, gm. Topolice, par. Żarnów, odl. 16 w. od Opoczna. Leży tuż pod Żarnowcem, ma 7 dm. , 85 mk. , 7 mr. obszaru. Wspomina tę wieś Lib. Ben. Łaskiego I, 623. Mierzonka, os. włośc, pow. ihumeński. Posiadłość włościanina Reckiego, 3 włóki. Mierzyca, rz. w pow. dzisieńskim, dopływ Dźwiny, płynie w gminach Druja i Leonpol; przepływa około wsi Kopiżniki i Lipkowo. Mierzyszki al. Rudupie, zaśc, pow. wileński, ob. Mieżyszki. Mierzwa, wś nad rz. Styrem, przy ujściu Sudyłówki, pow. dubieński, gm. Beresteczko. Leży na granicy Galicyi, na zachód od Beresteczka; ob. Pamiat. Kijew. Arch. Komisyi t. IV, oddz. 2, 78, 116, cz. VI, t. 1, 127; dodatki 133. Mierzwiączka, wś, pow. nowoaleksandryj ski, gm. Irena, par. Stężyca, majorat rząd. , należy do dóbr Dęblin. Wś ta leży pośród fortów okalających twierdzę Iwangród, pomiędzy twierdzą a linią kolei żel. nadwiśl. Mierzwica 1. po rus. Merwycia, zwana w dawnych dokum. Merwice, Mervicz, Myrzwycza i t. p. , wś pow. żółkiewski, 9 kil. na płd. wsch. od sądu powiat. w Żółkwi, tuż na zach. od urz. poczt. w Kulikowie. Na zach. leży Wiesenberg, na płn. wsch. Przemiwółki, na płd. Kościejów, na płd. zach. Zarudce obie w pow. lwowskim. Wody płyną małemi strugami na płd. wsch. do Kulikowa i podążają do Pełtwi. Zabudowania wiejskie leżą w zach. stronie obszaru cerkiew 275 m. . Płn. wsch. narożnik wsi przerzyna gościniec lwowskożółkiewski. Własn. więk. tu i w Wiesenbergu ma roli or. 50, łąk i ogr. 30, past. mr. 3; wł. mniej. roli or. 1987, łąk i ogr. 326, past. 128 mr. W r. 1880 było 812 mk. w gm. między nimi 272 obrz. rz. kat. . Par. rz. kat. w Wiesenbergu, gr. kat. w miejscu, dek. żółkiewski, dyec. przemyska. We wsi jest cerkiew pod wez. ś. Jana Chrzciciela, szkoła etat. 1klas. i browar. Z wybornego chmielu słynęła ta wieś oddawna, a Siarczyński wspomina rkp. w Bib. Ossol, 1825, że produkowano tu za jego czasów rocznie 8 ctn. chmielu, nieustępującego w niczem najlepszemu czeskiemu. Röhrer wspomina w opisie swojej podróży, że czyniono tu takżo doświadczenie z sadzeniem rośliny rabarbarum Rheum palmatum. W r. 1800 zasadzono na 4 mr. i 535 kw. sążni. 500 roślin 7letnich, 66 4letn. , 95 3letn. , 8667 2letn. , 314 1rocznych, a nakoniec 36, 800 sztuk całkiem świeżo, czyli razem 40, 442 sztuk. Próba nie powiodła się jednak, zdaniem Röhrera dla tego, że w jednej części gruntu, nisko położonej, wilgoć psuła korzenie, druga zaś część, wyższa, wystawiona była na ostre wiatry, których ta roślina nie cierpi. Za czasów polskich należała wieś do dóbr koronnych w ziemi lwowskiej. W r. 1378 oznaczył Władysław ks. opolski granice dóbr zaszkowskich, kościejowskich i 4 dworzysk w Mierzwicy, niedawno przedtem oo. dominikanom lwowskim darowanych Ak. gr. i ziem. , II, 12. Władysław Jagiełło zastał już w r. 1397 w posiadaniu 4 dworzyszcz tej królewszczyzny dominikanów lwowskich. W r. 1563 wzywa Zygmunt August Stanisława Oporowskiego, sstę kruszwickiego, dzierżawcę dóbr król. Mierzwicy i Mokroczyna, aby nie wyrządzał krzywd dominikanom lwowskim Arch. Bernard. lwow, C. t. 321, str. 264. W r. 1572 poleca Zygmunt August Piotrowi Klophasowi, komornikowi swemu, aby się wwiązał w wsi Mierzwiecze, Mokroczin, Kamienobrod i Czuniów, a następnie oddał je opiekunom potomków Stanisława Oporowskiego, ssty kruszwickiego, w posesyą ib. C. t, 335, str. 145. W r. 1589 uwiadamia Zygmunt III Jana Zamojskiego o wysłaniu delegatów, celem rozpoznania sporu Herburta z Fulsztyna, dzierżawcy Rokitny, a Mikołaja Mniszcha, dzierżawcy Mierzwicy i Mokroczyna ib. C. t. 346, str. 592. W 1589 r. uwiadamia Zygmunt III o wysłaniu delegatów w tym samym celu ib. C. t. 346, str. 593. W 1589 r. wzywa Zygmunt III dominikanów lwowskich, jako właścicieli Zaszkowa, aby byli obecnymi przy rewizyi Rokitny, Mierzwicy i Mokroczyna ib. C. t. 346, str. 594. W r. 1605 nadaje Zygmunt III Jerzemu Mniszchowi wieś Mierzwicę, Mokroczyn i inne ib. O. t. 364, 1366. W r. 1609 wzywa Zygmunt III Krzysztofa Leśniewskiego, Zygmunta Poradowskiogo i innych, jako delegowanych komisarzy swoich, aby przeprowadzili sprawę wykupna wsi Mierzwicy, Mokroczyna i innych z rąk spadkobierców Michała Mniszcha na korzyść Jerzego Mniszcha ib. C. t. 364, str. 1293. W r. 1609 uwiadamia Zygmunt III Piotra i Andrzeja braci Mniszchów, dzierżawców Mierzwicy, Mokroczyna i innych wsi, że pozwolił wykupić te wsi Jerzemu Mniszchowi ib. 0. t. 354, str. 1293. W r. 1609 przeprowadzają Krzysztof Leśniewski i inni komisarze królewscy sprawę wykupna Mierzwicy, Mokroczyna i innych wsi z rąk spadkobierców Michała Mniszcha na rzecz Jerzego Mniszcha ib. C. t. 364; str. 1292. W r. 1656 uwiadamia

Mierzączka

Mierzęcin

Mierzno

Mierzona

Mierzonka

Mierzyca

Mierzyszki

Mierzwiączka

Mierzwica