pełnonadziałowych, cerk. z cudownym obra zem N. M. P. Gmina mieleszkiewicka składa się z 7 starostw wiejskich, 11 wiosek i do 1000 włościan płci męzkiej; szkółka gm. Dobra nie gdyś Sulistrowskich, za czasów poddaństwa w pierwszej połowie bieżącego stulecia przy nosiły dochodu z pańszczyzny męzkiej około 7000 zł. , z pańszczyzny kobiecej około 4000 zł. , z gwałtów przeszło 600 zł. ; z danin, mia nowicie z miodu 1256 zł. , z grzybów 150 zł. , z chmielu 150 zł. , z dranic łupanych 150 zł. , z kur 155 zł. , z jaj 38 zł. ; z propinacyi i czynszów około 2600 zł. wypis z In wentarza. Od r. 1874 własność kupca z Ry gi Szepelera przeszło 1135 wł. obszaru. Odlu dne, zapadłe, głuche Polesie; grunta piaszczy ste, pełno dzikiego zwierza; lud w stanie pier wotnej prostoty. Ob. Arch. J. Z. R. , cz. IV, t. I, 165. 2. M. , wś, pow. słucki, gm. słucka, w miejscowości poleskiej, 54 osad pełno nadziałowych. A. Jel. Mieleszkowicze, dobra, pow. sieński, gm. zamecka, z folw. Sobole, Słobódka, Starosiel, Hrynki i zaśc. Myszki, 2 młyny, trupiarnia, folusz, 3 karczmy i kilka siedzib, przytem 12 jezior, z tych niektóre są rybne poławiają się szczupaki, liny, leszcze. Dwie rzeki Uświeja dopływ Ulanki i Swiecza, łącząca dwa jeziora. Odległe o 47 w. od st. Kropki dr. żel. moskiewsko brzeskiej, o 15 w. od m. Czesnik, 25 w. od m. Bieszecikowicz, 13 w. od Czereż. Z nazwy tych dóbr można wnioskować, że prawdopodobnie były one niegdyś dziedzictwem znanej rodziny senatorskiej Mieleszków h. Korczak, osiedlonej najprzód w Smoleńszczyźnie, później zaś, po zajęciu tego kraju przez Rossyą, na Litwie i Rusi litew. Mieleszkowie, jako zasłużeni a przytem egzulanci, prawdopodobnie otrzymali przywilej królewski do zakładania i osiedlania ziem pustych, do szafunku korony należących, którym następnie dali nazwę własnego miana rodowego. Później zaś, jako wiano lub sprzedażą przeszły M. w posiadanie innej rodziny. Milczy o tem jednak tradycya i źródła piśmienne; ślady zaś zachowane w miejscowem archiwum wskazują jako dziedziców M, w drugiej połowie XVI wieku kniaziów Łukomskich. Wieś zwana Zameczek, w odległości 3 w. od M. , posiadająca kilkadziesiąt chat osady, cerkiew paraf. niegdyś unicką, obecnie prawosł. , zarząd gm. i szkółkę włośc, przytem należące do dziedzica M. karczmę z młynem na rzece Uświei, w XVI a nawet jeszcze w połowie XVIII w. była miasteczkiem z warownią, zwaną w inwentarzach ówczesnych Zamkiem Biełohorodkiem Mieleszkowskim, który przed paru wiekami był stolicą obszernego klucza, same zaś M. , chociaż jako fundum majątku już wówczas istniały, miały znaczenie wyłącznie gospodarskie. Pierwsza piśmienna wzmianka o istnieniu M. łączy się ze wspomnieniem zatargów granicznych z sąsiadami. W Obolcach, nędznej teraz mieścinie pow. orszańskiego, w odległości kilkudziesięciu wiorst od M. , znajduje się kościół dawniej paraf. teraz filial. , fundowany przez Władysława Jagiełłę w 1387 r. , i hojnie przez niego uposażony. W liczbie szerokich posiadłości tamecznego plebana były dobra Wiodziec z folwarkami, graniczące z M. Ta okoliczność dała powód do nieustannych kłótni i sporów granicznych. Wynikiem tego był dekret komisarski graniczny między kn. Andrzejem Andrzejewiczem Łukomskim, dziedzicem M. i kś. Janem Haykiem, plebanem oboleckim, zapadły w 1552 r. za żałobami y listami Króla Jmci. Pomieniony dekret kwestyi granicznej stanowczo nie rozstrzygnął, gdyż podobno spory zachodzą i w późniejszym czasie między kn. Iwanem Łukomskim i następcą kś. Hayki, kś. Maciejem Radymińskim. W 1605 r. , po zejściu kn. Iwana Andrzejewicza Łukomskiego, M. drogą spadku stają się dziedzictwem kn. Iwana Borysowicza i Romana Iwanowicza Łukomskich. Z dokumentu dziel czego, w którym obręb każdej wsi wymieniony po szczególe, przekonać się można, że granice klucza w początkach XVII w. sięgały znacznie dalej niż w czasie późniejszym, t. j. przy schyłku XVIII w. Nowi dziedzice zachowali wspólne władanie zamkiem Białohorodkiem i połową miasteczka, z młynami, stawem i wolnym połowem ryb; we wspólnem także władaniu obu kniaziów pozostały grunta niemierzone; przestrzeni zaś objętej pomiarem wypadło na schedę kn. Romana 329 włók, a dla kn. Iwana 332 wł. Połowa zamku Biełohorodka z zabudowaniem dwornem, częścią miasteczka, z cerkwią, z placami do mieszczan należącemi, z młynem na rzece Uświei, z wsiami Kamieniec, Uhły, Sobolewicze dziś Sobole i z obszarem gruntów przeszło 86 włók było dziedzictwem Sasina Olechnowicza Borejszy i żony jego, zatem kn. Roman dla zaokrąglenia swych posiadłości, nabył to wszystko na własność w 1610 r. Następnie znajdujemy, że Frydrych Niemirowicz Sszczytt, wspólnie z żoną Maryną Iwanówną z domu Łukomską, dziedziczą część nabytą od kn. Romana Iwanowicza, która w 1618 r. przez małżonków wspólnie odprzedaną została na wieczność kn. Iwanowi Borysowiczowi Łukomskiemu; świadczy o tem inwentarz pisany po polsku, wydany przy, sprzedaży. W 1623 r. kn. Iwan Borysewicz Łukomski, sędzia ziemski orszański, ustępuje dziedzictwo M. synowi swemu Bazylemu, który zastawia pomienione dobra z folwarkami Lwu Sapieże, wojew. wileńskiemu, w 1624 r. za sumę 18, 000 złp. Jednocześnie zaś prawie w 1623 r. tenże kn. Iwan Bo

Mielechańce

Mieleszkowicze