katol, dek. osirogskiego z kaplicami w Zatużu, Szunkach, Mikłaszach i Semenowie. W 1441 r. posiadał tę wś Denysko Mokosiejewicz za przywilejem Kazimierza w. ks. litew. Później L. miała posiadać królowa Bona, a około 1520 r. Daszko Kalenikowicz, którego córka wyszła za Jaśka Sieniutę w 1538 r. Zygmunt I, załatwiając spór o Lachowcc pomiędzy Jarmolińskiemi i Sieniutami, przysądził je ostatnim. 1583 r. Stefan Batory nadał miastu prawo magdeburskie i inne przywileje. W 1617 r. stał pod L, obozem królewicz Władysław. Sieniutowie utrzymywali tu kalwinów, ale Paweł Krzysztof Sieniuta, przeszedłszy na katolicyzm, wyrugował ich stąd i w 1612 założył kościół dominikanów, do którego, stawszy się potem aryaninem, sprowadził nauczycieli tego wyznania, z kolei wyrugowanych 1644 r. dekretem trybunalskim. Do 1794 r. należały L. do pow. krzemienieckiego, od tego roku do nowo sformowanego pow. ostrogskiego zostały wcielone. Za panowania Jana III, przez zajazd, L. dostały się ks. Jabłonowskim. Z tych jeden Dobrogost usypał na Horyniu groblę i wyspę, na której zbudował drewniany zamek, a Józef Aleksander ks. Jabłonowski wojew. nowogrodzki, wymurował około 1745 r. zamek w kształcie pięciokąta. Przed 30 laty w prawem skrzydle była już urządzona gorzelnia, wołownia, browar. Kościoła z klasztorem ks. franciszkanów już i śladu nie było, a reszta budynków powoli przechodziła w ruinę. Samo mczko zabudowano na równinie a ku zachodowi rozpoczyna się pasmo wyniosłych gór; jeszcze dotąd egzystują wały oddzielające mczko od przedmieść Leoncina i Staryki. Kościół w 1866 r. odebrany i obrócony na cerkiew, a parafia została rozdzielona jedna część do Kuniowa, druga do Teofilpola, a trzecia do Jampola; był tu jeszcze i trzeci kościół, ku zachodowi na górze, przy drodze wiodącej do wsi Wielkich Kaletyniec. Obecnie w L. jest 6 cerkwi. W 1768 r. byli i tu hajdamacy ukraińscy; gubernator lachowiecki, o tem donosząc, prosił o przysłanie wojska na obronę. Mko niewielkie, błotne, z obszernym rynkiem, na którym liczne jarmarki co roku się odbywają, a najznakomitszy jarmark w dzień śś. apostołów Piotra i Pawła. Jest tu synagoga żydowska, szkółka parafialna dla wiejskich dzieci, zarząd gminy i sąd gminny. Żydów obojej płci liczy się do 2000, chrześcian do 800 głów; stan wiejski zamożny, gleba czarnoziem drugiej klasy, pszenna. W mku L. urodził się znany pedagog Teodozy Sierociński. Księżniczka Teofila Jabłonowska, wyszedłszy za ks. Lwa Sapiehę, wniosła tę majętność w dom męża. Gdy ks. Sapieżyna za granicą w 1852 r. życie skończyła, majętność lachowiecka została skonfiskowaną a w 1872 r. L. darowane generałowi Gallerowi. O L. obszernie w Sta rożytnej Polsce Balińskiego i Lipińskiego, jako też w, , Kłosach tom. XV, 45, 55 artykuł Steckiego. Do klucza lachowiockicgo na leżały wsie Żemielińce, Suszowce, Mikłaszo, Tychomel i Czołhuzow to w ostatnich czasach a w dawniejszych Hulowce, Książęcin, Bisówka Wielka, Semenów, Daniłówka, Denyaówka, Turówka, Berezyńce, Wodyczki, Kaletyńce V ielkie, Kaletyńce Małe, Choroszów, Kurjanki, Jurówka, Szymkowce, Dzwonki, Okniny, Kaszczyńce, Unijów, Żyznikowce, Siwki, Szunki i Warywodki. Te wszyskie wioski ks. Teofila Sapieżyna jedne sprzedała z wolnej ręki a inne wyszły z jej posiadania przez kolokacyą. Z. Róż. Łachowce al. Lachowko, po rusku Lachiwci, wś w pow. bohorodczańskim, tuż na płd. zach. od sądu powiat, i urzędu poczt, w Bohorodczanach. Na płd. wsch. leży Horocholina, na płd. Żuraki, na zach. Hlebówka, na płn, zach. Sadzawa, na płn. Stare Bohorodczany. grodkiem obszaru płynie Bystrzyca Sołotwiń ska, od płd. na płn. , dzieląc się na ramiona. Od lew. brzegu wpada do niej w obrębie wsi Dźwiniacz ob. płynący od płd. zach. , z Dźwimacza, na płn. wsch. z pot. Serednym i Hubonem od lew. brzegu, pot. Korczewy i pot. Roseński, płynący wzdłuż granicy płn. zach. W dolinie Bystrzycy, głównie na prawym jej boku, leżą zabudowania wiejskie. Stronę płd. zach. zajmuje las Oseredkie, ze szczytem 406 m. wys. , stronę płd. wsch. las Dąbrowa. Własn. więk. ma roli ornej 414, łąk i ogr. 18, pastw. 50, lasu mr. 616; własn. mniej. roli orn. 1580, łąk i ogr. 1587, pastw. 1262, lasu 18 mr. W r. 1880 było 1947 mk. w gminie, 14 na obsz. dwors. obrz. gr. katol, z wyjątkiem kil kunastu rzym. katol. . Par. rzym. katol. w Bo horodczanach, gr. katol. w miejscu, dek. bohorodczański, archidyec. lwowska. We wsi jest cerkiew, szkoła niezorganizowana i kasa po życz. gmin. z kapit. 1578 zł. Za czasów polskich należała wś do dóbr koronnych ziemi halickiej, do dóbr Bohorodczany. R. 1787 za jął ją rząd austryacki wraz z innemi wsiami do tych dóbr należącemi dla salin, a w r. 1837 sprzedał ją wraz z Bohorodczanami miastem i Sadzawą Franciszkowi hr. Stadionowi. Wieś ta wspominana w r. 1441 ob. Akta grodzkie i ziemskie, t. I, str. 27 przy sposobności, gdy Jan z Buczacza, starosta trębowelski, obowią zywał się wypłacić Piotrowi Odrowążowi, wojewodzie lwowskiemu, 300 grzywien. Ton Jan z Buczacza był wówczas właścicielem wsi. Lu. Dz. Lachowce, Ljachuwci, węg. OLehocz, wś w hr. użhorodzkiom Węg, ; kościół paraf, gr. katol. , winnice, lasy, młyny wodne, 447 H, M. mieszk,

Lachowce

Lachowce