zachodnią przytykające do góry, lasem pokrytej. Na tem polu wyorywane bywają skorupy popielnic i wielkich naczyń glinianych. Nieco powyżej tego pola jest jar, obejmujący łożysko Zbrucza, który tu przerzyna pasmo wzgórz Miodoborami zwanych. Po obu stronach wznoszą się spadziste nadbrzeża, dębiną i brzozami zarosłe, pośród których pokazują się sterczące skały wapienia. Droga nad brzegiem rzeki, wedle kilku odległych od siebie chat zamieszkanych przez pobereżników, prowadzi do Zbiegły, tak zwanego domu, w którym straż graniczna ma swoje koszary ten to jest punkt, pod którym posąg kamienny w Zbruczu znaleziono. Od miejsca tego idąc nad rzeką ku płn. napotyka się o 750 kroków źródło przy drodze, obok którego inna droga na zach. ku Postołówce prowadzi. Uszedłszy tą drogą lasem pod górę około tysiąca kroków zbacza się w lewo, ku domowi pobereżnika. W bliskości tego domu wznosi się góra Zamczyskiem zwana, wąska a długa, od zach. na wsch. opadająca, Cała jej powierzchnia gęsto krzewami zarosła. Szczyt góry, to jest zach. jej koniec, opasany jest półkolistym murem, który dalej ciągnie się krawędziami góry, z obu stron jej szerokości w prostym kierunku ku wsch. , z tą jedynie różnicą, że od strony płd. jest znacznie krótszy, od strony zaś płn. około 400 kroków długi; ginie dopiero razem ze spadkiem góry, zasłaniając drogę wiodącą od wschodu na jej wierzch. Dwa te równoległe mury, oprócz połączenia ich łukiem w zach. końcu góry, są jeszcze poprzecznie dwiema ścianami połączone, które z murem płn, prostopadle się wiążą, z płd. zaś nieco ukośnie, załamawszy się ku stronie zach. Odstęp tych ścian przegrodzonych od siebie wynosi około 200 kroków, średnia zaś z nich oddalona jest od łukowej ściany o 120 kroków, wreszcie długość tych ścian poprzecznych wynosi 75 kroków. Mury te układane z dużych brył wapienia, bez użycia zaprawy wiążącej, nie wznoszą się wyżej nad stopy, a grubość ich zdaje się przechodzić stopy. Wysokość ich nigdy większą nie była; służyły one bowiem tylko za podstawę drewnianego zabudowania. W załomku ściany poprzecznej zach. i w jej zetknięciu się z podłużną płn. kąty wypełniona są szerokiemi murami, tejże co i główne wysokości, służącemi zapewne za posadę albo dla baszt narożnych, albo dla pieców i t. p. Podobneż podmurowanie, lecz odosobnione, widać w środku prawie najwyższego miejsca, łukowatą i poprzeczną ścianą zamkniętego. Zdaje się, iż to była podstawa, na której stał posąg bożyszcza. W zetknięciu się zaś Ściany poprzecznej wsch. z podłużną płd. widać zewnątrz kwadratowe przymurowanie, jakby fundament wieży. Widok z togo zamczyska od strony wsch. zasłania pasmo wzgórz ciągnące się nad Zbruczem; od płd. zasłaniają widok także pobliskie góry; w bliskości, w stronie płn. , wznosi się góra Sokolicha; od strony zaś zach. płn. pochyła równina dosyć obszerna ciągnie się aż do wspomnianej wyżej drogi postołówieckiej. Na tej równinie, według podania ludu, stało nie gdyś miasto Bohod, które zniweczył Buniak Słodziwy zapewne jeden z wodzów hord tatarskich. Miał on posiadać w oczach siłę wszyst ko niszczącą. Na co tylko spojrzał, zapadało się W ziemię lub kamieniało. Lu. Dz. Liczuny, wś, pow. wileński, 3 okr. adm. , o 36 w. od Wilna, 12 dm. , 118 mk. katol. 1866. Liczwarta, Liszwarta, Izwarta, Lizdwarta, Liswarta, Lizwarta, niem. LiesWarthe, rzeka w pow. częstochowskim, poczyna się na Szlą sku, w pow. lublinieckim; od wsi Leśniak do Podłęża na Szląsku od młyna Dolniak do młyna Kirocze stanowi dwumilową granicę pow. częstochowskiego od Prus, poczem, wszedł szy w pow. częstochowski, przybiera kierunek płn. wsch. ; płynie pod Kuźnicą, Żerdzinami, Piłą, Kawkami, Koskami, Krzepicami, Rembielicami, Zawadą, Popowem, Likami, Kutem i na płd. wschód wsi Wąsowa wpada z lew. brzegu do Warty, stanowiąc kawałkiem przy ujściu granicę od pow. noworadomskiego. Długa w. 55, z których 25 po granicy. Przyj muje z praw. brzegu powyżej Krzepic Kostrzewską Wodę, powyżej Zawady strumień od Złochowic, pod Likami od Kłobucka Oksę, pod Kutem niedaleko ujścia Kacynkę z Trzopką. Por. Bobrówka. Na Szląsku płynie kolo Boronowa i Lissau a z dopływów przyjmuje najważniejszy Schirlent pod wsią Wędzinem. F. S. Liczynięta, hutor szlach. , pow. oszmiański, 1 okr. adm. , o 18 w. od Oszmiany, 1 dom, 8 mk. katol 1866. Liczyrtowce, ob. Liczartowce. . Lida pisze Baliński, St. Pol. , miasto naczelne powiatu gub. wileńska, nad małą rzeką Lidą al. Lidzieją, pod 53 59 45 szerok. północ, i 44 4 dług. położone, o 89 w. od Wilna, przy trakcie pocztowym z tego miasta do Grodna. Jest to jedna z bardzo dawnych osad litewskich, co i samo nazwisko lida trzebież, czysto litewskie, pokazuje. Chociaż zamek tutejszy ma być wymurowany, podług twierdzenia Stryjkowskiego, przez Gedymina około r. 1323, wnosić jednak można, że daleko przedtem miejsce to obronnena być musiało i warownię drewnianą miało, jako na granicy właściwej Litwy i Rusi litewskiej leżące. Po śmierci Gedymina, kiedy kraj, na. zasadach feudalnych urządzony, podzielił się na części pod zwierzchnością wielkiego książęcia, Lida stała się głównym grodem księstwa lidzkiego.

Liczuny

Liczuny

Liczwarta

Liczynięta

Liczyrtowce

Lida