w Chrzanie. W r. 1288 Przemysław II pozwolił Piotrowi Prusinowskiemu, synowi Tomasza, osadzać P. na prawie niemieckiem; ztąd piszą się Stefan w r. 1318 i Przecław między 1352 i 1370; Jadwiga i Mikołaj Prusinowscy mieszkali tu w r. 1579; Andrzej Prusinowski i Jan Gutowski w r. 1618, a w nowszych czasach Stanisław Zieliński i Artur Dobrogojski. Wieś ma 10 dm. , 79 mk. 63 katol i 16 prot. . Dominium 5 dm. , 51 mk. 47 katol. i 4 prot. ; obszaru ma 194, 01 ha, czyli 166, 77 roli, 18, 07 łąk, 0, 87 pastw, 2, 81 lasu i 5, 49 nieuż. ; cz. doch. grunt. 1935 mrk. 2. P. al. Prusinowo, wś i folw. , pow. szremski, nad jez. Bnińskiem, o 4 klm. na płd. od Bnina; par. Bnin, pocz. w Kurniku, st. dr. żel. o 10 1 2 klm. w Środzie. Regestra poborowe Pawiński, Wielkop. I, 197 z r. 1578 wykazują tu 7 śladów. osiadłych i 3 puste Wojciecha Poznańskiego, sołectwo Macieja Korosza o 4 1 2 ślad. z 1 zagr. i 2 ślady poddanych. Regestra z r. 1618 Parczewski, 147 6 śladów osiadł. JP. Biechowskiego kasztelana i 2 komorników bez bydła. Wś ma obecnie 29 dm. i 297 mk. Folw. należy do klucza kurnickiego. 3. P. al. Prusinowo, wś i folw. , pow. czamkowski, o 6 klm. na południe od Czarnkowa; par. i poczta w Lubaszu, st. dr. żel. o 20 klm. w Wronkach i w Trzciance. W r. 1580 należał P. do Macieja Włościejowskiego, później wchodził w skład klucza czarnkowskiego, który w XVIII w. był własnością Poniatowskich, z kolei przeszedł na własność Świnarskich. Przy schyłku zeszłego wieku był P. w ręku Miaskowskich. Wś ma 14 dm, 80 mk. 69 kat. i 11 prot. . Folw. , w okr. domin. Lubasz, liczy 137 mk. i 8 dm. Właścicielem jest Dr Zygmunt Szułdrzyński. Prusinów, rus. Prusyniw, wś, pow. sokalski, 24 klm. na płd. zach. od Sokala, 5, 6 klm. na płd. od sądu pow. , urz. pocz. , tel. i st. kol. w Bełzie. Na płn. i wschód leży Góra, na płd. wschód Kuliczków, na płd. zach. Chliwczany, na zach. Tehlów obie w pow. rawskim. Wś leży w nizinie nadbużańskiej, między Sołokiją, dopływem Bugu, a Błotnią, dopływem Raty. Wody jej spływają na płn. do Sołokii. Zabudowania wiejskie leżą na płn. Na płd. od nich leży folw. Adelinówka nazwany na cześć Antoniny Adeli z hr. Humnickich Dodyńskiej i cegielnia, na zach. leśniczówka Zielona. Płd. zach. część zajmuje las Bełzki i Wysoka Dębina 225 mt. , część płd. las Brzezinki, a płd. wsch. Gniłe Potoki 218 mt. . Własn. wiek. Bogumiła Young ma roli or. 313, łąk i ogr. 240, pastw. 37, lasu 2950 wł. mn. roli or. 475, łąk i ogr. 766, pastw. 115 mr. W r. 1880 było 102 dm. , 616 mk. w gm. , 10 dm. , 99 mk. na obsz. dwor. ; 155 rzym. kat. , 508 gr. katol. , 50 izrael. , 2 innyco wyznań; 164 Polaków, 526 Rusinów, 26 Niemców. Par. rzym. katol. Słownik Geograficzny Tom IX. Zeszyt 80. i gr. katol. w Bełzie. We wsi jest cerkiew i szkoła etat. jednokl. Wś była niegdyś własnością miasta Bełza na mocy aktu fundacyjnego, wystawionego przez Zygmunta I d. 10 listopada 1509 r. we Lwowie a ponowionego w r. 1633 przez Władysława IV. W XVIII w. utraciło ją miasto; w archiwum miejskiem znajdują się akta tyczące tej sprawy. Dr Fr. Papée Zabytki przeszłości miasta Bełza, Lwów, 1884, str. 7 i 8 przedstawia tak tę sprawę Franciszek Salezy Potocki, wwda kijowski i ststa bełzki, oddawna już zakroił był na P. , leżący w obrębie jego posiadłości. Pierwsza sposobność podniesienia pretensyj pieniężnych przeciw gminie Bełza nadarzyła mu się, gdy pachołek obwiniony o kradzież sreber w jego kredensie, uciekł z więzienia miejskiego, dokąd był odstawiony. Tytułem odszkodowania puścili mu Bełżanie P. na czas krótki w dzierżawę, potem zaś zostawilimou i nadal tę dzierżawę. Aliści wojewoda zaczął rozgospodarowywać się w P. ; zaprowadził różne ulepszenia, przedewszystkiem zaś usypał nową kosztowną groblę między wsią a miasteczkiem. Gdy w r. 1770 mieszczanie zmuszeni byli wypożyczyć od Eyzyka Józefowicza sumę 986 zł. i 9 gr. poi. na pokrycie kontrybucyi przez wojsko rossyjskie nałożonej, Potocki nieproszony wykupił weksel od żyda. Po latach 20, gdy mieszczanie zapragnęli objąć P. we własny zarząd, Potocki zażądał kilkudziesięciu tysięcy złp. za poczynione nakłady. Zapłacić nie było z czego, przyszło więc do egzekucyi, tem łatwiej, że według zapewnień współczesnych aktów Jan Wojtawicki, landwójt miejski, przekupiony, słabo bronił interesów miasta. Po r. 1772 sprawa wytoczyła się przed sądy austryackie i po długich latach doczekała się załatwienia już w początkach naszego stulecia drogą komplanacyi. Następca Potockich Fabian hr. Humiecki utrzymał się w posiadaniu włości, odstępując miastu natomiast pewną sumę pieniężną i 150 morgów lasu. Z P. pochodził podobno dom Prusinowskich h. Topor ob. Siarczyński, Rkp. w Bibl. Osol. , No 1829. Lu. Dz. Prusinowa Wólka, wś na pol. prus. Mazurach, pow, ządzborski, st. poczt. Piecki. Ob. Czerawola, Prusinowice 1. w XVI w. Pruschynovicze, wś i folw. nad rz. Ner, przy ujściu Dobrzynki, pow. łęczycki, gm. Tkaczew, par. Leźnica Mała, odl. od Łęczycy 12 w. ; wś ma 11 dm. , 152 mk. ; folw. 3 dm. , 48 mk. W 1875 r. folw. P. rozl. mr. 426 gr. or. i ogr, mr. 167, łąk mr. 144, pastw. , mr. 91, wody mr. 24; bud. z drzewa 9. Wś P. os, 20, z gr. mr, 107. W potwierdzeniu przez Grzegorza IX w 1229 r. , posiadłości i praw klasztoru sulejowskiego wymieniono possessiones de Prussinou Kod. Małop. , II, 42. Wydawca Kod. Małop. wyra6

Prusinów

Prusinów

Prusinowa

Prusinowice