gaciej uposażył król Kazimiera Wielki w 1846 roku. Skutkiem kilkakrotnych późniejszych przekształceń straciła ona dużo ze swej starożytnej powierzchowności, wszakże w całej części kapłańskiej, równie zewnątrz jak wewnątrz, do chowała znamiona XIII wieku. Płaska ściana skarpami podparta, która tę część zakończa i wybicie w niej okien przypominają zupełnie budowę Iwonowskich kościołów, a krzyżowe w niej sklepienie pokazuje, że budowniczy, który ją stawiał, na wzorach XIII stulecia kształcił pomysły swoje. Pod panowaniem króla Władysława Jagiełły, kiedy nauka Husa poczęła w Polsce się szerzyć, złupili klasztor tutejszy jej zwolennicy pod przewodnictwem Spytka z Melsztyna, co później tenże wygnaniem i utratą majątku przypłacił. Dzieląc następnie ta świątynia koleje miasta w czasie wojen szwedzkich, nie dziw że w początku zeszłego stulecia radykalnej potrzebowała naprawy i że jej na wa w edy nowe dostała sklepienie. Zgorzał następnie w r. 1778, przyczem stracił dwa dzwony, dwie sygnatury i wieżę. Późniejsze jego odbudowanie wykonane zostało z przyzwoitą starannością, przyczem ją wewnątrz niezłego pędzla malowidłami na mokro alfresco w r. 1760 przyozdobiono, Później otynkowano jego mury, odnowiono i pomalowano dzwonnicę, tak dalece, że dzisiaj, chociaż pierwotną swoją wysokością nie zdumiewa, schludną atoli postacią przyjemny widok sprawia, zwłaszcza po świeżej jego restauracyi, staraniem przełożonego klasztoru ks. Kamińskiego dokonanej. Kościół ten ma wewnątrz kilka nagrobków najdawniejszy z nich Andrzeja Poradowskiego nosi na sobie rok 1584; późniejsze są Jana Gniewosza z r. 1621, Konstancyi z Gołuchowskich Jordanowej z r. l634, oraz Błędowskich z r. 1735. Obraz św. Stanisława, w wielkim ołtarzu zamieszczony, do celniejszych dzieł malarskich należy. Założycielem parafialnego tutejszego kościoła jest Kazimierz Wielki. Nie należy jednak mniemać, aby mury, które dziś stoją, były tego monarchy pamiątką; erekcya Kazimierza Wielkiego dotycze tylko parafii, przy której jeszcze za czasów Długosza w XV wieku drewniany stał kościół pod wezwaniem św. Elżbiety, a rządzcą jego był wówczas niejaki ks. Pa weł Nosta Liber benefic. z r. 1440. Kiedy plebania tutejsza do stopnia probostwa podniesioną została, co dopiero w r. 1525 nastąpiło, poczęto myśleć o nowym kościele. Przecież dopiero w r. 1608 Wawrzyniec proboszcz tutejszy położył do tej budowy, ze składek mieszczan wznieść się mającej, kamień węgielny, oddając ją pod opiekę patronki miejsca św. Elżbiety i patrona swego św. Wawrzyńca; dla tego kościół ten dziś wezwanie tych dwóch świętych nosi. W r. 1648, na 7 lat przed pierwszą wojną szwedzką, poświęcił go i wprowadził do niego nabożeństwo Andrzej Trzebicki, biskup krakowski. Nie długo potem, w końcu tego samego wieku, zajęli go jezuici, i otworzyli przy nim szkołę, co gdy się przywilejom akademii krakowskiej sprzeciwiało, król August III ztamtąd ich wyrugował. Kościół ten jest gmachem obszernym; zdaleka nakazującą postdwę mającym, zbliska jednak pod względem budownictwa nic szczególnego nie przedstawia. Budowany z nietrwałego materyału, choć dopiero 235 lat wieku swego liczy, już przecież gruntownej potrzebuje naprawy, która tez przed 30 laty własnym i znacznym nakładem tutejszego proboszcza ks. Kossowskiego podjęta, dokonaną została i kościół do dobrego stanu doprowadzony. Na włoskiem jego sklepieniu wypukłe z gipsu wyrobione cztery herby, jako to Radwan, Prus, Syrokomla i herb miasta. Kościół ten posiada kilka starożytności, z da wnego drewnianego kościoła niewątpliwie pochodzących, a mianowicie statuę św. Wojciecha z drzewa, dzieło najpóźniej z XIV wieku, oraz w skarbcu srebra kościelne z XV i XVI wieku z daru tutejszych proboszczów. Oprócz dwóch napisów, dotyczących erekcyi i poświęcenia tego kościoła, znajdują się trzy nagrobki, a miedzy niemi najdawniejszy jest księdza Pawła Smolickiego, założyciela kościoła w Dzierzążny, który 80 lat przeżywszy w roku 1678 życie zakończył. Opis i rys. kościoła paraf. podały Kłosy, t. XVII, 397. Por. Kod. dypl. Muczk. i Rzyszcz. II, 752 i i. 2. K. Stary, wś, nad rz. Nidą, pow. pińczowski, gm. Winiary kościelne, par. Korczyn Stary. Leży w pobliżu Wisły, naprzeciw Nowego Miasta Korczyna, leżącego z drugiej strony Nidy, niedaleko traktu z Korczyna Nowego do Proszowic. Posiada kościół par. murowany, szkołę gminną i dom schronienia dla starców. Tu mieścił się dawniej gród, czy też tylko dwór książęcy, w którym Grzymisława żona Leszka Białego powiła 1221 roku syna Bolesława. W 1257 tenże Bolesław Wstydliwy w obec książąt mazowieckich nadał w K. swej żonie Kunegundzie ziemię sandecką. Istnieje tu od 1186 starożytny kościół, fundacyi podobno Kazimierza Sprawiedliwego, stawiany w części z ciosu, w części z cegły. Wewnątrz nie ma żadnych pamiątek. Długosz wspomina o K. jako wsi królewskiej, mającej kościół św. Mikołaja fundacyi Kazimierza II. Dług. II, 439. W r. 1827 K. miał 47 dm. , 231 mk. Parafia K. Stary, dekan. pińczowski, 3136 dusz. 3. K. , wś, pow. kielecki, gm. Snochowice, par. Łopuszno. Leży w pobliżu drogi bitej z Włoszczowy do Kielc. Czyt. Lib. ben. Łaskiego I, 593. W 1827 r. było tu 34 dm. , 212 mk. I3obra rządowe K. podług wiadomości z r. 1855 składają się z folwarku i wsi Korczyn, wsi Piotrowice, Kuźnica v. Fryszerka i Tartak, osady Sochów, w gruntach ornych

Korczyn