Własn. więk. probostwa łaciń. w Brodach, ma roli ornej 73, łąk i ogr. 33, lasu 9; własn. mniejsza roli ornej 450, łąk i ogr. 232, pastw. 48, lasu 9 mr. Wedle spisu z roku 1880 było 528 mk. w gm. , 12 na obsz. dwor. ; wedle szematyzmów z r. 1881 mk. obrz. rzym. kat. 58, gr. kat. 382. Par. rzym. kat. w Brodach, gr. kat. w Smólnem. We wsi jest cerkiew i szkoła niezorganizowana. Lu. Dz. Jazłowiec, miasteczko nad rzeką Olchowcem, w b. obwodzie czortkowskim czyli zaleszczyckim, powiat buczacki, parafie obudwu obrządków i poczta w miejscu, połączona traktem z Tarnopolem 82 kil. . Szkoła trywialna założona w r. 1819, obszar ziemi 1, 650 mórg, ludność 3, 000 dusz. O początkach Jazłowca krąży między ludem poetyczne podanie, którego wszakże historya nie stwierdza. Starożytne pomniki, jak mówi uczony ks. Sadok Barącz Pamiątki jazłowieckie, nie przechowały śladu o początkach Jazłowca. Na wszelki wypadek można twierdzić, źe pochodzenie tego miejsca sięga dalekiej starożytności, bo za Kazimierza Wielkiego znajdował się J. już w ręku sławnego rodu Buczackich, których jedna dzielnica przybrała nazwisko Jazłowieckich. Co dla Jazłowa uczynili dziedzice, okazuje się przedewszystkiem z dokumentu danego w Zalesiu feria sexta in crastino Purificationis Maria Virginis Gloriosa, r. 1436, którym Teodoryk z Buczacza, dziedzic J. , zapisuje tamecznemu kościołowi wieś Niezbrody teraz Znibrody zwana. Synowiec jego Michał i Jan Buczaccy potwierdzili i pomnożyli fundacyą. Król Kazimierz Jagielończyk nadał miastu temu przywilej na jarmarki przywilej zaginiony. Gdy Buczackich ród wymarł, przeszedł niewiadowo jakim sposobem J. w posiadanie Mikołaja Sieniawskiego, jak świadczy przywilej króla Zygmunta I z r. 1519, którym tenże uwalnia J. od czopowego na dwa kwartały, oraz nowy jarmark na dzień św. Katarzyny naznacza. Po Sieniawskim pojawia się znowu Jerzy Jazłowiecki jako dziedzic miasta równie jako i męztwa swoich przodków. Ten przeszedł na wyznanie reformowanego kościoła wraz z kapelanem swoim ks. Chrząstowskim i przemienił kościół Maryi Magdaleny w zbór kalwiński r. 1549. Pomimo tego wzrastał Jazłowiecki, dla męztwa swego, w łasce u króla, został hetmanem polnym koronnym 1561; pojąwszy zaś Tomszę otrzymał województwo podolskie 1564. Po jego śmierci przypadł J. synowi Mikołajowi w r. 1575. Ten powrócił na łono kościoła katolickiego, a po przebytych rozlicznych walkach wewnętrznych należał bowiem do stronnictwa Zborowskich i dopiero w r. 1589 przywrócony został do łaski króla Zygmunta III, oraz zewnętrznych z Wołoszą, odnowił kościół i fundował klasztor ks. dominikanów na łożu śmiertelnem w r. 1607. Przez powtórne małżeństwo wdowy po Hieronimie Jazłowieckim, Eleonory z książąt Ostrogskich, z Janem Jerzym Radziwiłłem, kasztelanem trockim, przeszedł Jazłowiec w posiadanie Radziwiłłów. Tenże Jan Jerzy Radziwiłł przywilejem danym w Jazłowcu d. 10 grudnia r. 1615, potwierdza i poprawia dawne wolności Ormian w tem mieście osiadłych. Z tego dokumentu wnioskuje ks. Barącz, źe Ormianie dopiero w XVI wieku przybyli do Jazłowca, podczas gdy podanie ludowe i pisarze inni wskazują już r. 1250, jako czas ich osiedlenia, a nawet istnieje podanie że, przybywszy w XV wieku, założyli to miasto pod nazwą Jasłosowiec. W krótkim przeciągu czasu zmieniał J. kilkakrotnie dziedziców. Od Radziwiłłów przeszły te dobra w ręce Czuryłów, Boguszów, Kaszowskich, Stanisławskich, Tyszkiewiczów. Anna Odrzywolska, która dziedziczyła Jazłowiec wraz z licznemi okolicznemi po Jadwidze Bełzeckiej i Czuryłach, przedała je Stanisławowi Koniecpolskiemu, hetmanowi wielkiemu koronnemu w r. 1643, który Ormianom znowu ich prawa potwierdził i rozszerzył. Było tu już wtedy arcybiskupstwo ormiańskie, chociaż bez wszelkiej juryzdykcyi i podległe lwowskiemu. J. obwarowany przez Aleksandra Koniecpolskiego syna Stanisława, zmarłego w r. 1646, wytrzymał w r. 1647 oblężenie kozaków pod Chmielnickim i odparł przypuszczony szturm. Przemysł i handel kwitnął w owych czasach w Jazłowcu, a komorę tamtejszą wymienia z osobna królewski przywilej z d. 12 czerwca r. 1659, którym wydzierżawia król Jan Kazimierz cła ruskie i wołyńskie Jakóbowi Boymowi, mieszczaninowi lwowskiemu. Otrzymał też J. rolnicze przywileje handlowe. W roku 1676 doznało miasto zajęcia przez turków pod Ibrahimem Szajtanem i zostało zniszczone w ciągu 7mio letniego panowania turków. Odtąd miasto podupadać zaczęło. Część Ormian opuściła miasto. Stanisław Koniecpolski, kasztelan krakowski syn Aleksandra, zmarłego w r. 1659, zapisał J. , schodząc bezpotomnie ze świata w r. 1682, Janowi Koniecpolskiemu, wojewodzie bełzkiemu. Odtąd doznawał J. rozlicznych klęsk od tatarów, kozaków i turków, tak dalece, że zatracone zostały dokumenta na prawa tego miasta, a Jan Aleksander Koniecpolski był zniewolony w r. 1712, dla uratowania miasta od zupełnego upadku, wznowić prawa Jazłowca; ludność się zmniejszyła, zubożała, handel upadł zupełnie, a miasto weszło do rzędu najmniejszych miasteczek w Jazłowcu było w r. 1713 mieszczan i przedmieszczan 125, żon ich, komornic i dziewek 118, żydów 47. Tenże Jan Koniecpolski założył tu klasztor ks. paulinów, a po jego bez Jazłowiec Jazłowiec