na siedziba tegoż Ditiatkowicza zaczęła gromadzić w koło siebie coraz gęstszą ludność, tak że w końcu zamieniła się ona w dość sporą wioskę, odtad Ditiatkami zwaną. Ludność ochotnie się taż cisnęła w te miejsca zagłębione i samotne, gdzie zasieki, zaręby, moczary i błota były dostateczną ochroną od plądrowników tatarów. Ale niedługo z Ditiatkami złączyły się terytoryalnie inne dobra t. zw. Rochtyckie, graniczące z niemi o ścianę, a które znów spadły były na Hornostajów po Hrinkach Wnuczkiewiczach. Ostafi H. bowiem po dwakroć się żenił z pierwszą żoną Hrinkówną Wnuczkiewiczówną, dziedziczką Rochtycz mówi stary dokument że król Kazimierz pozwolił mu ją pojać miał tylko jedną córkę za Mitkiem Łazarewiczem; z drugą zaś Maryą Skiporówną córką Semena miał dwóch synów Iwana i Onikija i córkę Fennę. Skiporówna zaś wniosła w dom Hornostajów następujące majętności Tuliny pod Żytomierzem, Sosnowicze, Łopatycze, Kołodzież i Huszczyńce pod Winnicą przez Semena Olelkowicza, księcia kijow. , nadane jej ojcu i braciom tegoż Piotrowi i Michałowi Skiporom którzy, jak, mówi przywilej Zygmunta I cierpieli nędzę wiezienia w Ordzie od Mendligireja Cara Perekopskiego, wtenczas jak był Kijów dobył, a potym będący w mnogich bitwach tatarskich, i nakoniec służący nam, od rąk pogańskich, śmierć w bitwie przyjęli i krew swoję rozleli za Nas i za państwa nasze, jako wierni a dobrzy słudzy naszy. Iwan i Onikij H. bracia rodzeni, a synowie Ostafiego, posiedli też oprócz Ditiatek i Rochtycze, chociaż te ostatnie dobra pochodziły z fortuny Wnuczkiewiczów i niespadały na nich, ale na ich siostrę Łazarewiczową z Wnuczkiewiczównej jak widzieliśmy urodzoną; za dozwoleniem wszakże królewskiem wzięli oni te dobra, gdyż ich ojciec Ostafi córkę Łazarowiczową wywianował był wprzódy z tem, aby ani ona, ani dzieci jej do Rochtycz nie wstępowali się. Iwan i Onikij H. stali się też pierwszymi założycielami potęgi swego domu; oba powołani do wyższej sfery działania, przez pracę i zdolności swe zdobyli wysokie stanowisko i wstąpili też w poczet zasłużonych krajowi mężów. Iwan H. był wybitną swego czasu postacią. Dużo o nim w tablicach histor. Bartoszewicza. Ob. Bibl. warszaw. 1865 t IV zeszyt 10, str. 175. Już Zygmunt I zaczął go W młodocianym wieku używać do pióra i różnych poleceń. W 1518 r, już on był pisarzem hospodarskim, następnie sekretarzem do ekspedycyi ruskiej. W 1525 r. jedzie do Moskwy jako poseł; następnie czas jakiś 1527 28 przesiaduje przy boku królewskim w Krakowie. W 1529 r. zostaje namiestnikiem dorsuńskim. W sierpniu 1534 r. jest już podskarbim ziemskim. Następnie król go mianuje marszałkiem i sprawcą województwa trockiego, tudzież starostą Słonimskim i mścigoboskim, dzierżawcą dorsuńskim i zelwiańskim. W 1540 bawi H. w Wilnie przy rodzinie królewskiej. Przy marszałkowstwie zwyczaj nem zostaje nareszcie marszałkiem dwornym. Bierze dzierżawę birszańską. Król Zygmunt August tak jak wprzódy ojciec jego Zygmunt stary, zaszczycał też niemniej Hornostaja łaską i względami i na zdolności jego prowadzenia interesów polegał z zaufaniem. Król ten w sprawie zamężcia swego z Barbarą Radziwiłłówną niejedenkroć korzystał z jego usług. Nazywa go też w jednym ze swoich listów swoim prawym i wiernym sługą. W czasie pobytu w Wilnie królowej Barbary, Hornostaj był nieodstępnym na usługach jej, o czem król wiedział i obiecywał mu pamiętać. Gdy w 1548 r. Barbara opuściła Wilno, udając się do Radomia, marszałek dworny przeprowadzał ją w tej podróży. Zygmunt August na wstępie swego panowania daje mu w zarząd wojew. wileńskie. Toż wszystkie inne dwory t. j. majętności swoje, zapewne wileńskie, król Hornostajowi zlecił. Kazał mu też wileński zamek opatrować. W 1549 jest już on wojewodą nowogródzkim, w 1551 r. zostaje wojew. witepskim tak podpisany na akcie z 1551, ob. Kniga Posolskaja metryki w. ks. lit. Moskwa 1843, str. 59. W 1554 r, król Zyg. August nadaje jemu i domowi jego herb Hipocentaurus archiwum Horn. Rejestrzyk przywilejów Hornostajowskich 1554 r. w dniu św. Jakuba apost. nadanie od Zygmunta Augusta herbu Hipocentaurus domowi Hornostajów. Iwan Hornostaj, mówi Bartoszewicz, był w Koronie, jakby ministrem litew skim, i ważniejszym poniekąd niż kanclerz, bo zdając królowi relacyę miał samo początkowanie prawa w swoich rękach. W Koronie gość częsty, język ruski dyplomatów jego jest przeważnie polski. Znakomity obywatel, postać typowa, na której odbijały się zarówno trzy narodowe kolory ówczesnej Rzpltej. Stronnik unii, bo król obsyłał przez niego litwinów z listami, kiedy tłomaczył dla czego ich wzywa po sprawiedliwość do Polski, Hornostaj wykłada zadąsanym, że sami sobie winni, bo niezjeżdżali się na roki sądowe, i omieszkiwali czynienie sprawiedliwości. Iwan H. najczęściej przemieszkiwał bądź w Wilnie, gdzie miał swój dwór, później Hornostajowskim zwany, bądź w dobrach swych Ejszyszkach na Litwie gdzie też miał swoją rezydencyą Sany po litewsku, czyli Sienydwór zwaną. W dobrach swoich kijowskich rzadszym bywał gościem. Za jego to czasów dopiero datuje się pierwsze nastanie Hornostajpola. Założyli go na gruntach rochtyckich znani osadźcowie tych leśnych pustyń, mużowie Kozarowiecy tak zwani Korni no i Baczyło. Była to wszakże jakby

Hornostajpol