Przypisy do dyaryusza sejmu warsz. 1570. 155 szyzmatyków podaje notatka: wojewodę kijowskiego i kasztelana nowogrodzkiego. Wakują krzesła: wojewody podolskiego, kasztelana kaliskiego, międzyrzeckiego i nakielskiego. Str. 115. 7) księdza biskupa krakowskiego. Filip Padniewski, Wielkopolanin, syn Wojciecha i Małgorzaty z żernickich kasztelanki kaliskiej 1), posłuje jako kantor katedralny krakowski i sekretarz królewski 1552 r. do Wiednia, 1559 r. otrzymuje po Dziaduskim biskupstwo przemyślskie i podkanclerstwo, w 1560 r. biskupstwo krakowskie po śmierci Zebrzydowskiego, na którem r. 1572 d. 17 kwietnia (w Warszawie) umiera. Podkanclerstwo zachował Padniewski aż do r. 1565. W Polonica któreśmy przy nocie 1) przytoczyli, występuje Padniewski jako filar austryackiej partyi i najlepszy posła powiernik. On donosi mu, co się w kole senatorskiem dzieje. Otóż stosunki Filipa Padniewskiego z dworem austryackim, wedle aktów archiwum wiedeńskiego odnoszą się jeszcze do roku 1563. Wobec zaburzeń przez różnowierców wszczynanych, które w r. 1560 przybrały rozmiary zbrojnego ruchu, pozorowanego wyprawą na Mołdawę, w celu wprowadzenia tam Despoty Heraklidesa, wobec zabiegów różnowierczych, aby po śmierci królewskiej, której w kilku już może latach obawiać się należy, utorować drogę księciu różnowierczemu: Padniewski pierwszy zgłasza się w tajemnicy, przez sługę swego, z listem dnia 30go marca z Bodzencina pisanym, do cesarza Ferdynanda, bo tylko dom austryacki może wedle słów listu przywrócić cześć Bożą, porządek, bezpieczeństwo, obronę i sprawiedliwość, a wszyscy spokojni ludzie w Polsce jedyny w nim widzą ratunek. Prosi w tymże liście Padniewski, aby cesarz na przypadek, gdyby dyecezyi krakowskiej, pod nieobecność króla, jadącego na Litwę, ostatnia od różnowierców groziła ruina, nie odmówił biskupowi rady i pomocy, zwłaszcza jeźli jego środki obronne (obwol er sich dennassen rust, dass er meckht sieli selber und dy ganze Geistliclikeit von den kalwinischen defendiren) nie wystarczą 2). Str. 115. 8) Pan wojewoda wileński. Wojewoda wileński, Mikołaj Kadziwiłł Rudy, brat Barbary a szwagier Zygmunta Augusta. Syn Jerzego, zwanego Zwycięzcą, kasztelana wileńskiego i hetmana w. lit. zmarłego 1551 i Barbary Wolskiej, wojewodzianki ruskiej, otrzymał 1547 r. książęcy tytuł od Karola Vgo. W wojnach o Inflanty i moskiewskich za Zygmunta Augusta i Stefana Batorego znaczną odgrywał rolę. Od 1565 roku dysydent, był głową współwyznawców litewskich po Mikołaja Radziwiłła Czarnego śmierci, zastąpił też stryjecznego brata jako naczelnik opozycyi przeciw unii. Linia jego pozostała kalwińską. Ostatnim potomkiem jej męzkim był ks. Janusz Radziwiłł, hetman w. ks. lit., smutnej sławy podczas najazdu szwedzkiego za Jana Kaźmierza. Str. 116. 9) pana wojewodę Leszczyńskiego i pana starostę trockiego. 10) kniazia Romana. Zdaje się, że o wojewodzie łęczyckim Janie Sierakowskim tu mowa, bo Leszczyńskiego nie było podówczas na żadnem województwie. Starostą trockim był Jan Chodkiewicz. Kniaź Roman Sanguszko, hetman polny litewski. 1) Paprocki: Herby, wyd. Tur. 308, — 2) List w a. w. 1563.