4 KRÓLA POLSKIEGO ŻEGNANIE

 Z sobąm nic nie wziął, wszytkom wam zostawił,         25

 Pierwszą unią jam ostatnie sprawił; Tyraństwem ręki nie zmazałem nigdy,

 Żyłem bez krzywdy.

 30

Lecz łacno z tobą, narodzie cnotliwy,  Któryś na sławę poczciwą tak chciwy;  Za nic dla niej masz garło, majętności,

 Najwięcsze włości.

 35

Człowiekiemem był [ i ] grzechom przychylny  Urodził też świat me ciało omylny,  Które już w ziemi: nie lży go, Polaku,

 A pilnuj ślaku.

 40

Niech każdy mija tam, kędym ja błądził, Życzę wam, by in l was fortunny rządził. Bóg świadek, żem był gotów ku dobremu

 Pospolitemu.



[I] z tem cię żegnam, cnotliwy narodzie, Życząc ci, byś był wiecznie w swej swobodzie;  Wcaleś zachował mnie powinność moję,

 Ja tobie twoję.



Ostatnią siostrę jeszcze domu mego,                           45

 Którą być znacie2 narodu takiego, Który wam zawsze szczęśliwie panował,

 Hojnie darował,



Opiek wam zdając, w opiekę wam daję, Acz, umierając serce żałość kraje,    50

 Nadroższy klejnot, krew mą [i] sirotę,

 Na waszę cnotę.



Jać już zostawam bez wszej wieści w grobie, Zmarłym dziś będąc — jutro tak być tobie — Już ja używam wiecznego pokoju     55

 Bez wszego boju.



 1 ,on' rkp.; in obok iny (dziś inny) spotyka się po rękopisach XVI. w. * ,znacze' rkp.