I. Króla polskiego żegnanie z królestwem polskiem. Idę w grób śmiele, już ostatnie plemię Jagiełów, którzy tu rządzili ziemię; Dusza używa już wiecznej radości: Tu macie kości. Które oddajcie grobom tym poczciwie,   5 Gdzieście me przodki chowali płaczliwie; Niech leżą społem do kresu swojego, Sądu bożego. Zdawam wam sceptram i opiek zwierzony, Nie znając, dokąd był czas zamierzony;      10 W pokoju zewsząd odchodzę korony W niebieskie strony. Mieczem ni ogniem nieprzyjaciel srogi Nie czynił sobie przez Koronę drogi; Stolec królewski w oblężeniu nie był,        15 Pókim na nim żył. Harde Iflanty sławą szczęścia mego Wziąłem pod nogi bez boju krwawego; Srogi poganin o nic się nie kusił, Mnie nic nie ruszył.      20 Zachowałem wam prawa i wolności Według przysięgi wszytkie w stateczności, Którycheście swą prawicą dostali, Krew rozliwali. 1 I. Z rkp. S. 50. 1*