IŻ NA SPOŁECZNYM ZJAŹDZIE 251

sine acceptione personarum iudicans, advenarum et pupillorum tutor, furta cohibens, adulteria puniens, iniquos non extollens, impudicos et histriones non nutriens, impios de terra perdens, paricidas et peierantes1 vivere non sinens, pauperes eleemosina alens, iustos super negotia regni constituens, senes sobrios et sapientes consiliarios eligens, superstitionibus non intendens, iracundiam non sustinens2, patriam iuste et fortiter defendens, in omnibus Deo confidens, prosperitatibus se non elevans, adversa patienter tolerans, fidem catholicam tenens, orationibus et cultui divino insistens; takowego bezpiecznie obrać i na stolicy królewskiej posadzić może, bo takowemi sprawami Panu Bogu miłym będąc, błogosławieństwo otrzyma i w pokoju i w sławie urząd królewski sprawować będzie. A takiego obrania pożytek obfity R. P. weźmie, bo i to, co mu podadzą, zatrzymać i przyczyniać państw będzie mógł. Aczby też nie zawadziło, aby taki był obran, za któregoby wstępkiem na królestwo mogło się co państwu przyczynić. Takiego pana obrawszy, mają publikować, księdzu arcybiskupowi ofiarować, aby go koronował i pomazał na królestwo wedle ceremoniej, które [z] staradawna są w kościele Bożym postanowione, których in latum unguem nie trzeba odstępować, bo krom inszych virtutes, które Pan Bóg daje, na ten czas się przypomina nowemu panu każdą ceremonią, co za urząd jest jego a jako ma ludu Bożemu panować.

 Po ceremoniach ma prawa, wolności i przywileje wszytkim stanom aequaliter potwierdzić i dzierżeć poprzysiądz tą formą juramentu, jako jest w prawie pospolitym opisana, ni w czym nie odmieniając. Co gdy się zstanie, koniec temu aktowi będzie, da Pan Bóg, szczęśliwy, że pana będziem mieć w łasce bożej, a nie w gniewie jego, za którym hypocritas propter scelera populi regnare facit, ale będziem mieć prawego króla, który nas wedle prawa swobód naszych rzędzić z wielką sławą swą i poddanych w pokoju i w sprawiedliwości będzie, abyśmy wespołek z nim Pana Boga chwalili, a pobożnie żywiąc, w radości i z weselem ustawicznie akklamacye czynili: Vivat rex in sempiternum. Amen.

1 ,prierantes' rkp.      2 Odpowiedni zwrot w przytoczonem piśmie ś. Augustyna brzmi: iracundiam differre.