73

 Mickiewicza, których zbiorem twórca poezyi romantycznej w Polszcze, autor Grażyny, Dziadów i tylu pięknych ballad wzbogacił język i literaturę ojczystą. Jestto w rzeczy samej szacowny zbiór najniepospolitszych piękności co do stylu poetyckiego i harmonii rymów, tudzież ze względu malownych obrazów, głębokich uczuć i poważnych myśli. Ale jak w pośród ruin na klasycznej starożytnych pamiątek ziemi, tak w poezyi Adama Mickiewicza wszystkiego dorozumiewać się potrzeba, i z najdrobniejszych ułomków o okazałej wnosić całości. Fenomena czucia i imaginacyi są równie niepojęte, jak pierwotne rzeczy przyczyny; a co pielgrzym w jednym z najpiękniejszych sonetów Krymskich rzekł do Mirzy nad przepaścią w Czufut-Kale:

Mirzo, a ja spojrzałem! przez świata szczeliny Tam widziałem; com widział, opowiem po śmierci. Bo w żyjących języku niema na to głosu.

możnaby także, z pewnego względu, do prawdziwej zastosować poezyi. Napróżno usiłowano poznać naturę jej wpływu na inne władze umysłu ludzkiego, i zgłębić tylu osobliwszych wrażeń przyczynę. Natchniona poezya nie cierpi analizy. Rozsądek łatwo rozbroić może talizman jej uroku. Wtenczas to, nakształt napowietrznej harmonii dźwięku, znika z przed oczu uczonych recenzentów

         w okolice dalekie i, niestety, jeszcze dalsze czasy.*)

Adam Mickiewicz odmalował w tych sonetach siebie, tęschnotę do ziemi rodzinnej, i okolice Krymu. Namiętność, która tern jest w młodości czło *) Sonet XIV Adama Mickiewicza.