HISTORJA FILOZOFJI W POLSCE. Uwagi wstępne.

 1. Jest różnica między powiedzeniem „filozofja w Polsce" a „filozofja polska". Filozofja „w Polsce" obejmuje wszystkie prądy filozoficzne, jakie nurtowały w naszej ojczyźnie bez względu na to, czy polskie myślące głowy wycisnęły na nich pewne specjalne piętno narodowe czy też nie. Filozofja „polska* natomiast oznacza tylko takie systemy, które noszą na sobie charakter wybitnie polski. 0 takiej filozofji można mówić w Polsce dopiero w XIX wieku. Już jednak od wieku XIII bierze Polska udział w filozoficznej pracy Zachodu. Dziś rozprawia się wiele na temat filozofji „narodowej". Naogół jednak panuje przekonanie, że istnieje tylko jedna filozofja, mianowicie filozofja umysłu „ludzkiego", a filozofje narodowe mogą nadać tylko pewne zabarwienie tej ogólno-ludzkiej filozofji, przejawiające się w skłonności do zainteresowania pewnemi osobliwemi zagadnieniami albo też w pewnem osobliwem ujęciu tychże zagadnień oraz w stosowaniu ich do potrzeb danego narodu 1).

 2. Nie posiadamy dotychczas całokształtu dziejów filozofji w Polsce głównie z tego powodu, że brak nam jeszcze opracowań monograficznych poszczególnych autorów i poszczególnych epok. Po dziele Henryka Struvego: „Historja logiki jako teorji poznania w Polsce" (wydanie 2. Warszawa 1911), pojawiły się: „Dzieje filozoficznej myśli polskiej w okresie porozbiorowym", t. I. Od rozbiorów do r. 1831 (Kraków 1912), pióra Maurycego Straszewskiego, a nadto pod jego re 1) Por. Stan. Garfein-Garski: Zagadnienie polskiej filozofji narodowej (w „Polska filozofja narodowa", Kraków 1921, str. 1—29).