Sejm warszawski z roku 1578 zaznaczył się w dziejach naszych pamiętnem dziełem reformy, przeprowadzonej w dziedzinie sądownictwa polskiego, ustanowieniem nowej instancyi najwyższej, pod nazwą Trybunału koronnego.

 W opracowaniach historyi i prawa polskiego wspominano o tym fakcie przy każdej sposobności. Dotykano jednak tylko ogólnikowo i powierzchownie znaczenia reformy, nie wyjaśniono szczegółowo wagi i doniosłości poszczególnych jej punktów, głoszono najbiędniejsze zapatrywania o osobach, którym przypisać należy zasługę dokonania dzieła, a już nigdy prawie nie poruszono pytania, jakie względy wywołały potrzebę reformy, i pod jakiemi okolicznościami przyprowadzono ją do skutku.

 Mamy tu więc przed sobą cały szereg kwestyj nie wyjaśnionych dotąd, godnych bliższego zastanowienia i rozbioru. I oto jeden wzgląd, którym pragnęlibyśmy usprawiedliwić naszą pracę. A jest jeszcze i drugi.

 Przywykliśmy dotąd uważać ustanowienie trybunału jako fakt odosobniony, dokonany nagle, nie poprzedzony żadnemi prawie próbami; łączyliśmy go co najwięcej z jednorazowymi sądami z r. 1563, lub z próbami reorgani Balzer.  1