XLV.



  JAN IX. TARNOWSKI.

 ad wszelkie spodziewanie obsadzenie osieroconej stolicy metropolitalnej dość długiej doznało zwłoki, chociaż już za życia Karnkowskiego z jego i monarszej woli dwóch było wyznaczonych następców jego sposobem koadjutoryi, Jan Tarnowski, proboszcz krakowski, wyniesiony tymczasem na biskupstwo kujawskie i Bernard Maciejowski, biskup łucki, świeżo przeniesiony na biskupstwo krakowskie. Chociaż koadjutorya ani pierwszego ani drugiego do skutku nie doszła, obydwaj prałaci w obec króla zasługami równi i po prymasowskiem dwa najwyższe stanowiska zajmujący na szczególniejsze zasługiwali uwzględnienie i tylko pomiędzy nimi wybór był możliwy. Przez cztery miesiące przeszło namyślał się król Zygmunt, któremu z nich pierwszeństwo oddać należało, aż nareszcie przemogły względy na świeże Tarnowskiego w urzędzie podkanclerskim zasługi, pominięcie go przy obsadzeniu biskupstwa krakowskiego, do którego go publiczna opinia przeznaczała głównie dla tego, że już przed 12 laty łaskawy na niego i wdzięczny monarcha w porozumieniu z prymasem Karn-kowskim koadjutorem arcybiskupstwa z prawem następstwa mieć go pragnął, ażeby jego na osieroconej stolicy metropolitalnej osadzić. Wynikiem długiego namysłu była nominacya królewska wydana w Krakowie dnia 18 października roku 16031), z którą w dniu 30 tegoż miesiąca na obór kanoniczny nowego ar

1) Archiv. Capit. Gnesn., Liber installat. A. i. 768: „Sigismundus III Dei gratia Rex Poloniae Magnus Dux Lithuaniae, Russiae, Prussiae, Mazoviae, Samogitiae Livoniaeque etc. nec non Suecorum, Gottorum Vandabarumque haereditarius Rex. Ve-nerabiles devote nobis dilecti. Quo plus Ecclesiae Dei nostrae Regnique interest, ut Gnesnensis Archiepiscopus, Legatus Natus Regnique Primas gravissimo suo in omnes