766

 31 lipca tegoż roku z ubogiego biskupstwa kamieńskiego1). Naprzeciw temu postanowieniu papiezkiemu oparł się z całą stanowczością tenże monarcha, nie chcąc żadną miarą dopuścić księcia do posesyi biskupstwa. Papież wspomniany, nie chcąc dyecezyi poznańskiej narazić na ten sam los smutny, który z powodu oporu króla naprzeciw Janowi Kropidło przez lat pięć spotykał archidyecezyą gnieźnieńską, po całorocznym daremnym sporze ustąpił, odwoławszy bullą z dnia 20 sierpnia roku 1395 przeniesienie Jana Kropidło z kamieńskiego na poznańskie biskupstwo, a ostatnie nominatowi królewskiemu i elektowi kapitulnemu, Mikołajowi Kurowskiemu powierzywszy2).

 Z czasów czteroletniego zarządu biskupstwa poznańskiego nader mało przechowały nam dzieje o biskupie Mikołaju pamiątek i szczegółów, świadczących o jego gorliwości pasterskiej lub przywiązaniu do swej katedry i dyecezyi, ale natomiast przechowała się tam o nim pamięć życia niezgodnego z wzniosłem powołaniem jego, nacechowana żądzą ziemskich dostatków, zamiłowaniem zabaw światowych oraz zbytnią powolnością dla braci i innych krewnych3). Z czynności jego kościelnych i publicznych zaledwo kilka przeszło do wiadomości następnych wieków. Na dniu 25 kwietnia roku 1398 zatwierdził fundacyą i uposażenie ołtarza w kościele św. Maryi Magdaleny w Poznaniu przez Wojciecha dziedzica Krzesin4). W tymże roku skarżył się przed papieżem Bonifacym IX na Mikołaja z Lubiatowa o pokrzywdzenie siebie w pewnych sumach pieniężnych i innych należytościach stołu swego biskupiego, wskutek czego tenże papież pod dniem 5 czerwca tegoż roku polecił proboszczowi gnieźnieńskiemu, Mikołajowi Strosbergowi, ażeby w jego imieniu sprawę tę załagodził5). Na dniu 19 sierpnia tegoż roku Mikołaj, sędzia kaliski, przysądził biskupowi czwartą część wsi Chwalibogowa naprzeciw uroszczeniom wdowy po niejakim Chwalibogu 6). W cztery miesiące później był z królem w Nowem mieście Korczynie, gdzie na dniu 17 listopada wystawił w imieniu jego przywilej dla miasta Izbicy na targi tygodniowe7).

 Po śmierci Henryka, książęcia lignickiego, biskupa kujawskiego, przeniesiony zosłał Kurowski za staraniem usiluem króla Władysława na biskupstwo kujawskie. Papież Bonifacy IX pod dniem 16 kwietnia roku 1399 potwierdził go na toż biskupstwo8), lubo niechętnie, gdyż pragnął przywrócić na nie Jana Kropidło, lecz obawa, aby król w ówczesnem rozdwojeniu nie przeszedł na stronę antypapy Benedykta XIII, nakłoniła go do ustępstwa. Jako biskup kujawski występuje na przywileju króla Władysława z dnia 18 sierpnia tegoż roku doty

1) Archiv. Capit. Gnesn. Nr. 250. — Kod. dypl. wielkopl. III. 673. — 2) Archiv. Capit. Gnesn. Nr. 252. — Kod. dypl. wielkopl. III, 683. — 3) Długosz, Vitae Episeopor. Posnan. (wyd. Tretera). — 4) Archiv. Capit. Posnan. Varia privilegia Nr. 28. — Kod. dypl. wielkopl. III, 707. — 5) Arehiv. Capit. Gnesn. Nr. 260. — Kod. dypl. wielkopl. III, 713. — 6) Archiv. Capit. Gnesn, Liber privileg. B. Nr. 185. — Kod. dypl. wielkopl. III, 713. — 7) Kzyszczewski i Muczk. 1. c. II, 810: „Datum per manus reverendi in Christo patris domini Nicolai de Curow episcopi Poznaniensis nobis sincere dilecti," — 8) Archiv, Capit. Gnesn. Nr, 262. — Kocl. dypl. wielkopl. III, 721,