763

 skiego, Wilhelma, a wnuczkę Kazimierza W. urodzoną z córki jego, także Anny. Po ułożeniu na dniu 4 listopada roku 1401 nieodwołalnej umowy ślubnej, arcybiskup Dobrogost pobłogosławił ten nowy związek małżeński w katedrze krakowskiej dnia 29 stycznia roku 1402, a w tydzień później ukoronował tamże młodą królową wśród okazałych uroczystości1). Była to ostatnia publiczna jego czynność, której dopełnił niewątpliwie z wielką radością i pociechą, będąc całem sercem przywiązany do króla Władysława i do rodu Piastów, który w osobie młodej królowej odżywał niejako na tronie polskim. W kilka miesięcy po uroczystościach krakowskich zaniemógłszy śmiertelnie, pełen zasług i wieku przeniósł się do wieczności dnia 14 września roku 1402 we wsi arcybiskupiej Chełmie w kluczu uniejowskim2), zkąd zwłoki jego sprowadzono do Gniezna i w kościele metropolitalnym na wieczny złożono spoczynek3). Śmierć arcybiskupa Dobrogosta pogrążyła w grubej żałobie cały Kościół polski, który w nim stracił najwyższego zwierzchnika swego, godnego stanąć w rzędzie najznakomitszych książąt Kościoła, łączącego w sobie obok nauki, bystrego rozumu, stanowczości i energii w postępowaniu, nieska-żoności charakteru i czystości obyczajów wzorową gorliwość pasterską, pilność w wypełnianiu obowiązków powołania swego i gorące do wiary ojców przywiązanie. Zwracając szczególniejszą uwagę na zasłużony podówczas zakon Cystersów, ojcowską otaczał go opieką, a klasztor ich lędzki nie tylko bronił przeciwko zakusom zaborczym4), ale dziesięcinami stołu swego arcybiskupiego opatrzył6). Ludzi względem kościoła gnieźnieńskiego i siebie zasłużonych poważał wielce i wynagradzał, jak dowodzi przywilej z dnia 20 października roku 1399, nadający Wacławowi zwanemu Winth (Wyuth) sołectwo czyli wójtostwo we wsi Boleszczy-nie 6). Polska straciła w nim mądrego, roztropnego i do wszelkich poświęceń gotowego senatora, a dwór królewski wiernego i wylanego doradzcę i przyjaciela. Za jego głównio radą i staraniem król wykonał ostatnią wolę zgasłej przedwcześnie królowej Jadwigi, dokończywszy budowy gmachów akademii krakowskiej, którą znacznemi opatrzył funduszami 7).

 1) Bocznik Świętokrzyski 1. o. III, 83. — Długosz 1. c. lib. X, 166. 169. 172. - 2) Długosz 1. c. lib. X, 173. — Katalog 1 Arcyb. Gnieźn. 1. c. III, 397. — Damalewicz 1. c. 213. — 3) Długosz 1. c. lib. X, 173. — Paprocki 1. c. str. 209. — 4) Kod. dypl. wielkopl. III, 733. — 5) Damalewicz I. c. f. 211. — Kod. dypl. wielkopl, III, 734. — 6) Archiv. Capit. Gnesn. Nr. 266. — Kod. dypl. wielkopl. III, 735. — ') Damalewicz 1. c. f. 213. — Bużeński 1. c. II, 11.