XXIII.

JAN III OLIT KROPIDŁO,

książe opolski.

 aledwo wieść o śmierci arcybiskupa Bodzanty rozeszła się po kraju, dumny i ambitny biskup kujawski, Jan Olit, książe opolski, poruszył wszystkie sprężyny, ażeby dla siebie pozyskać osieroconą stolicę metropolitalną. Nie ufając ani względom króla Władysława Jagiełły, ani sympatyom kapituły gnieźnieńskiej, nie pytał się ani o zezwolenie pierwszego, ani o kanoniczny wybór drugiej, lecz rachując na potężny wpływ stryja swego intryganta, Władysława, książęcia opolskiego, dobrzyńskiego, kujawskiego i wieluńskiego, wraz z nim udał się wprost do papieża Urbana VI, który, nie przewidując smutnych następstw uległości swojej, własną powagą swoją bez porozumienia się z królem Władysławem i kapitułą metropolitalną w roku 1389 z biskupstwa ku1 jawskiego na arcybiskupstwo gnieźnieńskie go przeniósł.

 Jan, książe opolski, niewiadomo, z jakiego powodu przez spółczesnego kronikarza Olitem, a powszechnie dla dziwnego trefienia długich włosów Kropidłem zwany, syn Bolesława III, książęcia na Opolu, a synowiec głośnego w dziejach polskich wichrzyciela i wiarołomcy, Władysława, książęcia opolskiego, dobrzyńskiego, kujawskiego i wieluńskiego, Naderspanem zwanego, wielkorządzcy polskiego za króla Ludwika, którego Szajnocha trafnie zdziczałą płonką wielkiego drzewa Piastów nazywa1), brat Bolkona, Henryka i Bernarda, którzy razem z stryjem Władysławem księstwo opolskie dzierżyli2), urodził się w Opolu około roku 1360.

 1) Jadwiga i Jagiełło t. III, 187. — 2) A. Mosbach, Uber die Gefangen-nehmung des Bischofs von Kujavien und Herzogs von Oppeln, Johann Kropidło genannł