275

 okoliczność co do relikwii bł. Bogumiła w gnieźnieńskiej katedrze pod opieką kapituły przechowywanej wystarczałyby na udowodnienie nie tylko rzeczywistości istnienia tego świątobliwego arcybiskupa, ale jego cnót wielkich, które mu wobec narodu całego pozyskały cześć przynależną wybranym Pańskim. Trudno bowiem przypuścić, aby tak poważne zgromadzenie, jak kapituła metropolitalna, bez wia-rogodnych dowodów i moralnej pewności miała otaczać przez tyle wieków czcią wyżej wspomnianą relikwią, a następnie wydawać ją bez tejże pewności w ręce arcypasterza swego celem wystawienia jej na ołtarzu. Chociaż zatem akta kapitulne nie przechowały nam bliższych objaśnień co do sposobu i czasu nabycia części drogich szczątków bł. arcybiskupa, ani nie nadmieniły o autentyku względem ich prawdziwości i wiarogodności, to sama tradycya przez kilka wieków w kapitule metropolitalnej przechowywana bez przerwy, najzupełniejszą daje gwarancyą rzeczywistości. Arcybiskup Prażmowski, poczyniwszy odpowiednie przygotowania i uzyskawszy relikwią gnieźnieńską, przeniósł z kościoła dobro-wskiego szczątki święte do Uniejowa, do których dołączywszy wspomnianą relikwią, na dniu 29 stycznia roku 1668 wśród wielkich uroczystości i wobec niezliczonych tłumów wiernych na ołtarzu w kościele uniejowskim ku czci powszechnej je wystawił, do którego lud wierny daleko liczniej jeszcze, aniżeli niegdyś do Dobrowa garnąć się począł i do dziś dnia w rocznicę śmierci bł. Bogumiła i przeniesienia relikwii jego tłumnie się tamże zbiera.

 Godnym pod względem uwielbienia i czci ku bł. Bogumiłowi arcybiskupów Fulkona, Wincentego Kota, Macieja Łubieńskiego, Andrzeja i Wacława Leszczyńskich i Prażmowskiego następcą był Stanisław Szembek, który nie tylko sprawę kanonizacyi jego popierał, ale testamentem z roku 1721 na tęż kanoni-zacyą 1000 dukatów przeznaczył, przyprowadzenie jej do skutku usilnie następcom swoim polecając1). Jakoż prymas Teodor Potocki, podnosząc na nowo sprawę rzeczoną, wyznaczył komisyą kanoniczną do Uniejowa i do Dobrowa dla

 tudo desiderat, ut pro maiori cultus Divini et devotlonis erga Sanctum Bogumilum, quondam Archiepiscopum Gnesnensem, augmento e pago Dobroviense sacrae eiusdem Sancti Beliquiae, quae ibidera in exigua quantitate extant, ad Eeclesiam Collegiatam Unieiovien-sem transferantur, et aliqua notabilis ex his, quae in thesauro Ecclesiae Hetropolitanae asservantur reliquiis impertiatnr et honorifice pro actu solemni introductionis transmitta-tur. Perillustres Domini piissimis desideriis suae Celsitudiuis annuentes inhaerendo, etiam praeteriti generalis Capituli mente, petente etiam instantissime Venerabili Capitulo illius Ecelesiae Collegiatae, in locum sacrum descendentes, ibidem Rmus Dnus Stauislaus Dzianott, Suffraganeus Kijoviensis, aperto scriniolo obserato, assistentibus Perillustribus Dominis et Clero Metropolitano adstante, magna cum revcrentia partem notabilem crauii et alteram insignem sacram Reliquiam tibiae manus Sancti Bogumili summendo, iisque in decenti operimento contectis et obsignatis, easdem sacras Reliquias ad Ecclesiam prae-fatam Collegiatam honorificc deducendas Illustri et Adm. Rndo Hyacintho Justynski, Custodi Unieoviensi, in manus cousignamnt". — 1) W kodycylu z dnia 29 lipca roku 1721 wspanialomyslny darodawca temi slowy czyni wspomniany zapis: „Na kanonizacyą Divi Bogumili olim Archiepiscopi Gnesnensis leguię similiter złotych czerwonych Tysiąc, a te maią bydź do rak Sukcessora mego in Archiepiscopatu et scitu venerabilis Capituli Gnesnensis oddane, ktorego upraszam, azeby raczyl miec curam tey kanonizacyi przeze-mnie pożądaney, gdyby calamitas publica non obstitisset   (Archiv.   Capit.   Gnesn.  Testa 86*