26

 krakowskich, z których ostatni, przerobiwszy ją nieco, powiada, że biskup Iwon bliskim był osiągnięcia dostojności arcybiskupiej, lecz umarł 21 sierpnia r. 1229 we Włoszech, zanim sprawę przeprowadzić zdołano.1)

 Przypuściwszy nawet, że bulla w mowie będąca w rzeczy samej przez Benedykta IX wydaną została, to i w tym razie żadnej nie miałaby wagi i znaczenia. Ten bowiem smutnej pamięci książe kościoła, niegdyś Teofylakt, syn Alberyka, książęcia tuskulańskiego, osiągnąwszy jako ośmnastoletni młodzieniec przez symonią tron papiezki w roku 1033, mimo to za głowę Kościoła uznany, wskutek rozwiozłego i gorszącego życia zmuszony był w roku 1044 ponownie zrzec się godności papiezkiej, ponieważ Rzymianie, wypędziwszy go, obrali papieżem Jana, biskupa Sabiny, pod imieniem Sylwestra III, którego atoli w tymże roku Benedykt przy pomocy krewnych swoich z Rzymu gwałtem wypędził, a objąwszy napowrót rządy, ustąpił je wkrótce dobrowolnie archipresbyterowi Janowi za pewną opłatą. Wkrótce potem, żałując swej rezygnacyi, wystąpił, wsparty siłą zbrojną krewnych swoich, jako papież. Cesarz Henryk III, chcąc położyć koniec schizmie, wybrał się roku 1046 do Włoch i na synodzie w Sutri zniewolił Grzegorza VI (Jana archipresbytera) do abdykacyi, a upartego Sylwestra III ogłosił intruzem, wtrąciwszy go do więzienia, nie troszcząc się o Benedykta, którego nikt za papieża nie uznawał naówczas. Na tymże synodzie wybrano za pośrednictwem cesarza papieżem Swidgera, biskupa bambergskiego, który przybrał imię Klemensa II. Ten umarł niedługo po swym wyborze, z czego korzystając Benedykt XI, po raz trzeci przemocą wdarł się na stolicę papieską i przez ośm miesięcy rządził pod opieką partyi tuskulańskiej. Dopiero dnia 17 lipca roku 1048 w dniu intronizacyi nowego papieża Damazego II opuścił Rzym i udał się do klasztoru Grotta Ferrata, gdzie w pokucie umarł roku 1056.2) Jeżeli zatem rok wstąpienia Aarona na stolicę krakowską jest prawdziwy jak nam go starożytne źródła podają, t. j. rok 1046, 3) natenczas bulla wydana przez Benedykta IX, w tymże roku, a nawet rychlej, bo od roku 1044 żadnego nie miała i mieć nie mogła znaczenia, ponieważ już natenczas nie był uznawany za papieża i wszelkie jego czynności i rozporządzenia były nieprawne i żadne. Wobec powyższych wywodów podanie o arcybiskupstwie krakowskiem czy to od początku założenia biskupstw polskich, czy też od czasów Aarona, biskupa krakowskiego, upada zupełnie jako bezpodstawne i fałszywe, równie jak fałszywe są wiadomości o pierwszych biskupach przed rokiem 1000, w którym według podania Dytmara, Wincentego Kadłubka, Galla, Boguchwała i innych poważnych starożytnych źródeł do jedynego na całą Polskę biskupstwa poznańskiego przybyło arcybiskupstwo gnieźnieńskie w godności jedynej polskiej metropolii i poddane jej jurysdykcyi biskupstwa: krakowskie, wrocławskie i koło-brzegskie.4). Wszystkie inne później powstałe w Polsce biskupstwa aź do wieku XIV, w którym ustanowione zostało arcybiskupstwo halickie czyli lwowskie,

 1) Monum. Polon. histor. t. III. 355. — 2) Wetzer u. Welte, Kirchen-Lexikon I, 774—775. - 3) Monum. Pol. hist. III, 328 sqq. — 4) Ditmar 1. c. f. 01, 92. — Annales Magdeburg. u Pertza 1. c. t. XVI, 159.