248

 swój od książęcia polskiego, Leszka III 1), zmarłego w samym początku wieku IX. Urodził się w końcu wieku XI we wsi Brynica albo Bryszynek, później-szem miasteczku Jędrzejowie, położonem w dzisiejszej gubernii kieleckiej powiecie jędrzejowskim, z ojca Wincentego comitis in Bryszynek, stryja głośnego w dziejach kościoła i państwa polskiego Jaksy, fundatora klasztoru kanoników regularnych grobu Chrystusowego w Miechowie i był drugim z trzech braci, z których najstarszy, Bogusław, był wielkorządzcą Pomorza i pojął w małżeństwo jednę z córek Mieczysława Starego, młodszy zaś, Klemens, osiadł na majątku ojcowskim2). Poświęciwszy się stanowi duchownemu z prawdziwego powołania, po ukończeniu nauk do tegoż stanu potrzebnych, wskutek własnych zasług i zdolności, a przytem wpływów rodziny, został proboszczem wrocławskim, kanonikiem gnieźnieńskim i krakowskim 3). Po przeniesieniu biskupa wrocławskiego, Roberta albo Ruperta, na stolicę krakowską w roku 1143 Janik wybrany został przez kapitułę wrocławską, następcą jego za przyzwoleniem książęcia Bolesława Kędzierzawego. Według starożytnych katalogów biskupów wrocławskich4) stolica biskupa w Wrocławiu po przeniesieniu się Ruperta przez 4 lata przeszło miała być osieroconą, tak, że biskup Jan dopiero w roku 1147 rządy objął. Tymczasem dawniejszy od obydwóch tych źródeł spis biskupów wrocławskich w księdze fundacyjnej klasztoru w Henrykowie (Heinrichau)5) sadza biskupa Jana na tejże stolicy już w roku 1141. Wprawdzie Długosz 6), idąc za kronikarzami drugiej połowy wieku XIV, do których należy nieznany autor kroniki książąt polskich 7), umieszcza pomiędzy Rupertem a Janem biskupa Magnusa z rodu Zarembów, który miał być kustoszem gnieźnieńskim, kanonikiem wrocławskim i krakowskim, oraz kanclerzem książęcia Bolesława Kędzierzawego, atoli twierdzenie to jest mylne, gdyż biskup Magnus nigdy nie istniał. Najstarsze bowiem wykazy biskupów wrocławskich z lat 12688), 13829) i 1456 do 146810) nic zgoła o Magnusie nie wiedzą i po Rupercie wyliczają naszego Jana jako siódmego biskupa wrocławskiego. Nadto biskup Henryk I nazywa się w napisie na pieczęci swojej siedmnastym biskupem wrocławskim, która to liczba najzupełniej zgadza się z wspomnionemi wyżej źródłami, o Magnusie żadnej wzmianki nie czyniącemi 11). Po otrzymanej z rąk arcybiskupa Jakóba ze Żnina konsekracyi, biskup Jan objął rządy biskupstwa swego i sprawował takowe tak mądrze, i roztropnie, a przytem odznaczył się taką pobożnością, gorliwością o chwałę Bożą, dobrocią,

 1) Nakielski, Miechovia sive Promptuarium Antiquitatum monasterii Miecho-viensis (Cracoviae 1634) f. 10. — 2) Tamże f. 17. 18. — 3) Heyne 1. c. I, f. 179. — 4) Series Episcopor. Vratislav. w Roepella Zeitschrift des Vereins fiir Gesch. und Alterthum Schlesiens t. T, f. 224 sqq. Cathalogus Episcopor. Vratislav. w Stenzla Scriptor. Ber. Silesiac. t. II, f. 134. 135. — 5) Stenzel Liher fundationis Claustri sanctae Mariae Virginis in Heinrichcnv (Breslau 1854) f. 5. sqq. — 6) Hist. Pol. lib. V, 457. — 7) Chronica principum Polonie w Monum. Polon. histor. t. III, 546. — 8) Stenzel, Liber fundat. claustri in Heinrichow f. 124. — 9) Series Episcopor. Vratislav. u Roepella 1. c. I, f. 224. 225. — 10) Cathalog. Episcopor. Vratislav. w Stenzla Script. Rer. Siles. II, 134. — 11) Heyne 1, c. I, 178. Ritter, Oesch. der Diecese Breslau Th. I, 73,