169

 lewskie, których używał Mieczysław1). Ośmieleni tem smutnem Polski położeniem inni jej nieprzyjaciele zewnętrzni, przez Bolesława Chrobrego niegdyś podbici i upokorzeni, powstali zbrojnie, celem odzyskania utraconych dzierzaw. Już w roku 1030 Jarosław, książę kijowski, zdobył Bełż z tej strony Bugu, a w roku następnym podjąwszy nową wyprawę wspólnie z bratem swoim, Mścisławem, opanował grody czerwińskie, zapędziwszy w głąb kraju swego mnóstwo niewolników czyli jeńców wojennych, aby ich tam osiedlić2). Gdy się to dzieje, Bezbraim czyli Otton, objąwszy rządy państwa, niesłychanemi okrucieństwami dał się ziomkom swoim tak dalece w znaki, że już w roku następnym (1032) przez nich został zamordowanym. Wskutek tego Mieczysław II powrócił do kraju, lecz czując się za słabym do stawiania skutecznego oporu groźnym sąsiadom swoim, zwłaszcza Niemcom, wyprawił posłów do cesarza, dopraszając się wyznaczenia sobie terminu, w którymby osobiście przed nim stanąwszy, należyte dać mu mógł za-dosyćuczynienie. Jakoż odebrawszy stosowną odpowiedź, udał się do Merseburga, gdzie się na dniu 7 lipca roku 1032 poddał cesarzowi, zmuszony odstąpić mu w warunku pokoju kraje nadgraniczne niemiecko-słowiańskie3). Ciężko upokorzony monarcha polski, powróciwszy do kraju, nie znalazł w nim spoczynku i spokoju, lecz do nowej gotować się musiał wyprawy. Pomorzanie bowiem, korzystając z osłabienia Polski, chcieli się uwolnić z pod jej zwierzchnictwa i nie tylko wzbraniali się, oddawać nadal nałożoną na nich od wieku X daninę, ale siłą zbrojną niezależność zdobyć sobie postanowili. Lecz Mieczysław, zebrawszy na prędce niedobitki swego wojska, wybrał się naprzeciw rokoszanom, a pobiwszy ich przy pomocy trzech książąt węgierskich, Beli, Andrzeja i Lewanty, na głowę, zmusił do posłuszeństwa i płacenia daniny, którą przeznaczył na utrzymanie córki poślubionej książęciu Beli4). Była to ostatnia jego wyprawa wojenna. Złamany niepowodzeniami, smutnemi przygodami i utratą znacznej części ojcowizny, do której odzyskania nie widział sposobów, umarł z zmartwienia roku 10345) dnia 15 marca w Poznaniu, jak utrzymuje Długosz6). Rocznik Traski, a za nim Długosz dziwną podają wiadomość, jakoby Mieczysław umarł wskutek szaleństwa, w które był popadł z powodu doznanych zmartwień i zawodów7).

 Starodawni kronikarze polscy, jako to Gallus i Kadłubek, zgadzają się w podanej krótkiej charakterystyce Mieczysława II, że był monarchą prawym i zacnym, lecz że nie odziedziczył po ojcu ani tych przymiotów do rządzenia

 1) Bocznik hildesheimski w Monum. Polon. histor. II, 765, 766: „Sed idem Bezbrimo imperatori coronam cum aliis regalibus, quae sibi frater eius iniuste nsnrpaverat, transmisit, ac semet humili mandamine per legatos suos imperatori subeliturum promisit." — 2) Latopis Nestora w Monumenta Polon. histor. I, 698. — 3) Bocznik hildesheimski 1. c. II, 766. — 4) Długosz, Historia Polon. lib. II, f. 186. Thnrocz, Chronica Hungaror. II, e. 38 u Schwandtnera Scriptor. rer. Hungar. I, f. 126—127. — 5) Rocznik Świętokrzyski dawny w Monum Polon, histor. II, 773 — Bocznik kapituły krakowskiej tamże II, 794. — Bocznik Sędziwoja tamże II, 873. Kalendarz merse-burgski w Hofera Zeitschrift fur Archivkunde I, 114 podaje nawet dzień śmierci 6 Idus Maii (10 maja). — 6) Hist. Polon. lib. II, 188. — 7) Monum. Polon. histor. II, 829, 830. „Cui (Boleslao) Mescho succedit in regnum, qui in amenciam cecidit et mortuus est,"

22