DWIE TAKSY [2] w przedmowie do swego wydawnictwa »Kilka zabytków ustawo­dawstwa królewskiego i wojewodzińskiego w przedmiocie handlu i ustanawiania cen«1), podniósł mianowicie, że konstytucya z r. 1633 stanowi wielki postęp w stosunku do podobnych ustaw sejmowych z r. 1565, 1621 i 1623, bo zachowuje wprawdzie przyjęty na sej­mach 1621 i 1623 sposób naznaczania cen przez komisye, mody­fikuje go jednak o tyle, że dzieli komisarzów na cztery wydziały, porucza ich działalności tylko zagraniczne towary i wyznacza do­kładnie kraje, które przy spisywaniu taryfy mają być uwzględnione, z drugiej zaś strony przywraca dawne atrybucye wojewodów, zakwestyonowane w r. 1621 i 1623, a ułatwia ich pracę, przynaj­mniej przy merces exoticae, gdyż daje im gotowe szacunki ge­neralne. Najbliższym sejmem, który po r. 1633 w naszej sprawie wy­dał nowe postanowienia, był dopiero sejm warszawski z r. 16432). Nasuwa sie tu pytanie, czy więc w owem dziesięcioleciu (1633— 1643; konstytucya, którą powyżej przytoczono, była istotnie wyko­nywaną i w jakim zakresie, innemi słowy, czy komisye, wyznaczone przez sejm 1633 r., rzeczywiście sie zebrały i wypracowały jakie elaboraty. Przypuszczenie Prof. Ulanowskiego, że prawdopodobnie istnieją te komisyjne elaboraty3), przynajmniej w części sie spraw­dziło. Udało mi sie mianowicie odszukać dwie taksy, ułożone jesz cze w ciągu r. 1633 przez komisyę krakowską i lwowską. Podaję je w dosłownem brzmieniu poniżej. Prawdopodobnie także dwie inne komisye (poznańska i lubel­ska) uczyniły zadość żądaniu sejmu, na to przynajmniej zdaje sie wskazywać jeden ustęp w wydrukowanej poniżej taksy lwowskiej. Czy jednak taksy tych komisyj do dziś sie zachowały, nie potra­fiłbym objaśnić, moje poszukiwania w tym kierunku nie przyniosły żadnych dodatnich rezultatów4). Również nierozstrzygniętem i nadal zostaje pytanie, czy komisarze krakowscy i lwowscy także i w na­stępnych latach stosowali sie do konstytucyi z r. 1633. 1) Archiwum Kom. prawu. t. I. str. 62 i nast. 2) Vol. Leg. t. IV. str. 36 art. 9. 3) Arch. Kom. prawn. t. I. str. 65 uw. 1. 4) jeszcze w roku 1892 na piśmienną prośbę otrzymałem od ś. p. Prof. Pawińskiego i od p. Dra Lekszyckiego dyr. archiwum poznańskiego,