Najdawniejszy układ systematyczny prawa polskiego z XV wieku. Wydał B. ULANOWSKI. Praca naukowa nad prawem polskiem rozpoczyna się dopiero w w. XVII, kiedy najpierw na uniwersytecie Zamojskim Tomasz Drezner, a później na uniwersytecie Krakowskim profesorowie prawa rzymskiego zaczęli bądź wykładać prawo polskie jako osobny przedmiot, bądź tylko uwzględniać przepisy prawa koron­nego i litewskiego przy wykładach instytucyi Justyniana. już przedtem w w. XVI myśl kodyfikacyi zmusiła praktycznych prawników do głębszego wnikania w materyjał ustawodawczy na­gromadzony od dwóch stuleci. Ale co się tyczy dawniejszego pra­wa, nie sięgano po za mechaniczną kompilacyję Łuskiego, siląc się tylko na jej uzupełnianie nowszemi ustawami i na ujęcie luźnych przepisów w pewien system, któryby ułatwił korzystanie z nich przez sędziów i innych państwowych funkcyjonaryjuszów. Pomiędzy praktykami kilku odznaczyło się większą erudycyją i zmysłem praw­dziwie naukowym. Przyłuski i Zawadzki pozostaną zawsze, obok kodyfikatorów z r. 1532, najświetniejszymi przedstawicielami epoki, w której z prawdziwym zapałem poświęcano się wielkiemu zada­niu uprzystępnienia społeczeństwu obowiązującego prawa. W XIV i XV stuleciu poprzestawano jedynie na kompilowaniu rozmaitych zabytków i na przepisywaniu takich, które w praktyce cieszyły się większą powagą. Czynili to przedewszystkiem notaryjusze sądowi,